Πάντα µου άρεσε να οδηγώ στον αυτοκινητόδρομο προς τον Βορρά. Μπροστά σου ανοίγεται ο δρόµος προς την Ευρώπη, χωρίς τέλος. Ο ορίζοντας μεγαλώνει. Η Αθήνα µε έναν τρόπο είναι κάτι σαν αδιέξοδο στον χάρτη. Ένα σηµείο όπου συναντώνται και τελειώνουν κάποιοι δρόµοι. Προς τον Βορρά όµως ανοίγονται νέες κατευθύνσεις και προορισμοί.

Περνώντας από τις σήραγγες στον Άγιο Κωνσταντίνο, πλησιάζεις τις Θερμοπύλες. Και μετά πάλι σήραγγες. Από ψηλά, στα ανατολικά, η Εύβοια μεγάλη και μακρόστενη. Γεµίζει το οπτικό πεδίο. Από κάτω, Στυλίδα, Καραβόµυλος, περιοχές αρκετά υποβαθμισμένες, αν και παραθαλάσσιες. Αλλά µε προοπτικές, αν κινηθούν σωστά. Μετά τις στροφές, εντυπωσιακές οι γιγάντιες ανεμογεννήτριες με τις έλικές τους να περιστρέφονται αργά. Καθαρή ενέργεια.

Αργότερα, διασχίζοντας τη ζεστή θεσσαλική πεδιάδα, διακρίνεται ο ορεινός όγκος, το φυσικό φράγµα της κοιλάδας των Τεµπών. Τα νέα, σύγχρονα τούνελ παρακάμπτουν τη γραφική, πλην επικίνδυνη παλιά διαδρομή. Αίσθηση Ευρώπης. Μεγάλο κατασκευαστικό επίτευγμα. Χιλιόμετρα τούνελ. Θα µας λείψει το κάστρο του Πλαταµώνα. Στην έξοδο η Μακεδονία, µε τον όγκο του Ολύµπου να δεσπόζει στα δυτικά. Η κορυφή του μέσα στα σύννεφα. Στην πλαγιά του το Λιτόχωρο. Παρατηρώ τον σύγχρονο σιδηροδρομικό σταθµό του. Στην ευθεία µετά την Κατερίνη, η κίνηση πυκνώνει καθώς πλησιάζουμε στη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη με μεγάλη προοπτική λόγω της γεωγραφικής της θέσης.

Οδηγώντας βόρεια, ο ορίζοντας ήταν στα χρώµατα που έπρεπε. Γαλάζιος, µε εκείνη τη χαρακτηριστική θερινή αχλή. Μια διαδρομή 500 και πλέον χιλιομέ- τρων. Εικόνες από μια Ελλάδα µε άπειρες δυνατότητες ανάπτυξης. Εικόνες κα- λοκαιρινές, γι’ αυτό αισιόδοξες…