Ήταν πρωί, γύρω στις 6, στο Roquebrune-Cap-Martin, στη νοτιοανατολική ακτή της Γαλλίας, μεταξύ Monaco και Menton και το ημερολόγιο έγραφε 1964. Μέσα σε ένα εστιατόριο ο Fernand ,ιδιοκτήτης του, ήταν έτοιμος να ξεκινήσει να ετοιμάζει τις σκορπίνες και τα χέλια για μια καθώς πρέπει bouillabaisse. Εκείνη τη στιγμή ένας άνδρας που βρισκόταν στο χώρο άρχισε να διαβάζει στίχους:

«Στο λιμάνι του Άμστερνταμ

υπάρχουν ναυτικοί που πεθαίνουν

βουτηγμένοι στην μπύρα και σε δράματα

στο πρώτο φως της αυγής.

Αλλά στο λιμάνι του Άμστερνταμ

υπάρχουν και ναυτικοί που γεννιούνται

μες στην πηχτή ζέστη

της αποχαύνωσης των ωκεανών.»

Και καθώς συνέχιζε…

«Στο λιμάνι του Άμστερνταμ

υπάρχουν ναυτικοί που χορεύουν

τρίβοντας την κοιλιά τους

επάνω στην κοιλιά των γυναικών

και στροβιλίζονται και χορεύουν

σαν ήλιοι που τους έχουν ξεράσει

μες στον σπαραχτικό ήχο

ενός παλιού ακορντεόν.»

…ο Fernand φάνηκε να υπερνικάται από μια έντονη φόρτιση, ξέσπασε σε λυγμούς και άρχισε να ανοίγει αχινούς, κάτι για να τον βοηθήσει να ελέγξει το συναίσθημά του. Οι στίχοι που προκάλεσαν αυτή την αντίδραση του γάλλου εστιάτορα ήταν από το “Άμστερνταμ” και ο άνδρας που τους απήγγειλε, ό ίδιος που τους έγραψε, κατά κόσμον Jacques Brel (1929-1978). Έτσι γεννήθηκε ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του καλλιτέχνη. Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν αρχικά για τους ναυτικούς και τις πόρνες του λιμανιού της Antwerp αλλά λόγω της ρίμας ο Brel το άλλαξε με το ολλανδικό λιμάνι.

Το τραγούδι χαρακτηρίζεται από το εκρηκτικό κρεσέντο στο οποίο ξεδιπλώνεται η εκφραστική δύναμη του Brel. Όταν το τραγούδησε για πρώτη φορά στη σκηνή του Olympia στο Παρίσι το 1964, το κοινό τον χειροκροτούσε όρθιο επί τρία λεπτά.