«Είμαι ηθοποιός, δεν είμαι αστέρι. Τα αστέρια είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στο Hollywood κι έχουν τεράστιες πισίνες». Ο Al Pacino πάντα ήταν και πάντα θα είναι αυθεντικός, το real-deal, εντός κι εκτός πλατό.

«Η ματαιοδοξία είναι η αγαπημένη μου αμαρτία» έλεγε, σε μια ιστορική πλέον ατάκα, ο Al Pacino, στο «Δικηγόρος του Διαβόλου» το 1997, δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, ο οποίος σε πολλές συνεντεύξεις του έχει διατυπώσει απόψεις στην εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, όσον αφορά την προσωπική του στάση ζωής και το πώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση να είσαι σταρ.

Ο Pacino λέει χαρακτηριστικά : «Ποτέ δεν μου άρεσε η αναγνώριση, οι ερωτήσεις, η δημοσιότητα. Έχω συχνά αισθανθεί σαν να τρέχω μακριά και να κρύβομαι». «Το πιο δύσκολο πράγμα για να είσαι διάσημος είναι ότι οι άνθρωποι είναι πάντα καλοί μαζί σου. Είσαι σε μια συνομιλία και όλοι είναι σύμφωνοι με αυτό που λες – ακόμα κι αν πεις κάτι τελείως τρελό. Χρειάζεστε ανθρώπους που μπορούν να σας πουν αυτό που δεν θέλετε να ακούσετε». «Παλιότερα όταν έβγαινα έξω μεταμφιεζόμουν. Έπρεπε να φοράω καπέλα και γυαλιά, προκειμένου να μπορώ να περνάω απαρατήρητος».

Σχετικά με την καθημερινότητα έχει πει: «Η αλήθεια είναι, ξέρετε, ότι χρειαζόμαστε τα anodynes (παυσίπονα) μας. Γνωρίζετε τη λέξη, anodynes; Τα χρειαζόμαστε στη ζωή μερικές φορές. Ένα καλό ζεστό μπάνιο μπορεί να είναι το δικό σας, ή οτιδήποτε άλλο».

Για τις σχέσεις με τους άλλους : «Είναι εύκολο να ξεγελάσεις το μάτι, αλλά είναι δύσκολο να ξεγελάσεις την καρδιά». «Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να εκφραστώ. Πρέπει να με γνωρίζεις 50 χρόνια για να καταλάβεις στο τέλος τι θέλω να πω».

Για το πώς ξεκίνησε στο θέατρο είναι αποκαλυπτικός: «Όταν ήμουν νεότερος, θα πήγαινα σε οντισιόν για να έχω την ευκαιρία να κάνω οντισιόν, το οποίο σήμαινε άλλη μια ευκαιρία για να ανεβώ εκεί πάνω και να «βγάλω έξω» αυτό που έχω , ή ό, τι έμαθα, και να δούμε πώς θα δουλέψει με το ακροατήριο, επειδή που αλλού θα βρεις ένα ακροατήριο;».

Για τους ρόλους που θα ήθελε να παίζει: «Μου αρέσει, για παράδειγμα, ο «Serpico». Μου άρεσε να παίζω τον Serpico, επειδή ο Frank Serpico ήταν εκεί. Αυτός υπήρχε. Ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο και θα μπορούσα να τον ενσαρκώσω. Θα μπορούσα, ξέρετε, να εργαστώ, να τον γνωρίσω και να με βοηθήσει με το κείμενο, το σενάριο και να γίνω αυτός. Είναι σχεδόν σαν ένας ζωγράφος να γίνει το μοντέλο που έχει». «Το γνωρίζετε ότι ξεκίνησα κάνοντας stand up comedy; Οι περισσότεροι δεν με πιστεύουν όταν τους το λέω. Αλλά εγώ έτσι φανταζόμουν την καριέρα μου παλιά, να γίνω κωμικός».