του Χρήστου Ζαμπούνη

Έπαψα να γράφω και να λέω την λέξη πλούσιος ύστερα από μία τραυματική εμπειρία που είχα την δεκαετία του ’80 στο Παρίσι. Νεαρός, τότε, δημοσιογράφος είχα ζητήσει μία συνέντευξη με την Rena Dumas, σύζυγου του προέδρου του Οίκου Hermes, Jean-Louis. Αφορμή είχε αποτελέσει ένα άρθρο γαλλικού περιοδικού που παρουσίαζε τον κατάλογο με τις πλουσιότερες Γαλλίδες. Δεύτερη ήταν η κυρία Dumas. Πρώτη η Liliane de Bettencourt της L’ Oreal. H Ρένα Γρηγοριάδου, όπως ήταν το όνομα de jeune fille, ύστερα από πολλές αντιρρήσεις είχε δεχθεί να συνομιλήσουμε, αλλά υπό έναν όρο. Να μην αναφερθούμε στην οικογένεια του συζύγου της, αλλά να περιορισθούμε στην δραστηριότητά της ως αρχιτέκτονος (σ.σ.: Εκείνη την εποχή σχεδίαζε το κατάστημα του Οίκου Hermes στο Τόκυο). Με βαρεία καρδία απεδέχθην την πρότασή της και πήγαμε με τον φωτογράφο Άγγελο Ρασσιά στο αρχιτεκτονικό της γραφείο, καταδικασμένοι, όπως θεωρούσα τότε, σε μία αδιάφορη συνέντευξη. Ήταν η εποχή Κοσκωτά και διερωτώμην ποιο από τα περιοδικά του («ΕΝΑ», «ΜΙΑ», «TV3», «Τέταρτο»), των οποίων ήμουν ανταποκριτής στην Γαλλία, θα φιλοξενούσε το άρθρο. Επελέγη το γυναικείο «ΜΙΑ». Ποια «μύγα» τσε-τσε με ετσίμπησε και έβαλα ως τίτλο: «Η 2η πλουσιότερη Γαλλίδα είναι Ελληνίδα», δεν γνωρίζω. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι η Rena Dumas δεν μου ξαναμίλησε. Επιμελούμαι αυτήν την εποχή και συγγράφω, μαζί με το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου Νικόλαο Κοσμάτο, το «Εγχειρίδιον Μελών» της Αθηναϊκής Λέσχης, επ’ ευκαιρία της επετείου ιδρύσεώς της πριν από 150 χρόνια. Διαβάζοντας την φράση «πλουσίους Έλληνες του εξωτερικού», έσπευσα να διορθώσω το πλούσιος με την λέξη «ευκατάστατος». Τραύμα είναι αυτό και έπρεπε να το εξηγήσω.