Από την Μαριανίνα Πάτσα

Η Angelica Dusk είναι η ζωντανή απόδειξη ότι, αν κάποιος έχει ένα όνειρο στο μυαλό και στην ψυχή του, τότε κανένα «πρέπει» δεν μπορεί να το σβήσει. Προερχόμενη από οικογένεια επιχειρηματιών (είναι κόρη του πρώην προέδρου του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών και γνωστού συλλέκτη έργων σύγχρονης τέχνης Δημήτρη Δασκαλόπουλου), όλοι θεωρούσαν αυτονόητο ότι το μήλο θα πέσει κάτω απ’ τη μηλιά και η Αγκέλικα θα γίνει μια σωστή επιχειρηματίας. Εργάστηκε σε κάθε πόστο της οικογενειακής επιχείρησης μέχρι να βρει τον εαυτό της, που δεν είναι άλλος από το κορίτσι πίσω από τη μουσική. Και, κάπως έτσι, γύρισε τον τακτοποιημένο κόσμο της ανάποδα και έγινε η Angelika Dusk.

Με τους δικούς της να αντιμετωπίζουν την αγάπη της για τη μουσική μάλλον σαν ένα καπρίτσιο, εκείνη πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε κλασική μουσική στο Brown University και συνέχισε τις σπουδές της στη μοντέρνα μουσική στο London Center of Contemporary Music της Αγγλίας. Μεταξύ Αμερικής και Λονδίνου, εργάστηκε στο τμήμα μάρκετινγκ της ΕΡΤ, διοργανώνοντας συναυλίες για τα μουσικά σύνολά της, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε και με το Φεστιβάλ Αθηνών στην υποδοχή των καλλιτεχνών.

Σήμερα, η Angelika κάνει αποκλειστικά αυτό που αγαπά: γράφει μουσική. Τραγουδά η ίδια τα κομμάτια της και, παρά το ότι κινείται κυρίως σε ποπ ύφος («pop with a twist», όπως ονομάζει η ίδια τη μουσική της), το αγαπημένο ράφι στη δισκοθήκη της περιέχει πολλά και ετερόκλητα ακούσματα: από κλασική μουσική έως Stevie Wonder και από Florence and the Machine σε Έλα Φιτζέραλντ, Editors και Massive Αttack.

Tο πρώτο single της, «Love on your own terms», από το EP «Telling Stories», αγαπήθηκε από τους Έλληνες djs, που το έβαλαν στις playlists τους. Το MAD και το MTV το «αγκάλιασαν». Ακολούθησαν εμφανίσεις σε συναυλίες και φεστιβάλ ανά την Ελλάδα, με highlight το άνοιγμα της συναυλίας του Boy George και των Simple Minds το 2014. Το πρώτο άλμπουμ της, «Marionette», κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2015. Τον ίδιο μήνα, η Angelika εμφανιζόταν ως opening act στη συναυλία της Kovacs. «Καθετί καινούργιο μού προκαλεί φόβο» λέει η Angelika, αλλά τελικά δεν διστάζει πουθενά. «Η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε 4.000 άτομα, όταν άνοιξα για την Kovacs, ήταν τρομακτική. Όμως, έπειτα από τέτοιες εμπειρίες, όλα φαίνονται πιο εύκολα».

Το άλμπουμ «Marionette» είναι βιωματικό και αυτοβιογραφικό. Νιώθοντας ότι τόσα χρόνια ουσιαστικά κινούσαν άλλοι τα νήματα της ζωής της, η Angelika έκανε ό,τι κάνει κάθε πραγματικός καλλιτέχνης: πήρε τα συναισθήματα και τις σκέψεις της ως προς αυτό το ζήτημα και τα μετουσίωσε σε τέχνη. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει τη δεύτερη δουλειά της, η οποία θα περιέχει περισσότερα ροκ στοιχεία. Το πρώτο single, «Scream», μόλις κυκλοφόρησε. «Είναι ένα τραγούδι για μια σχέση που με ωφελεί και με καταστρέφει ταυτόχρονα. Ουρλιάζω από θυμό, ηδονή, αγανάκτηση, πάθος. Ο έρωτας μπορεί να είναι υπέροχος και απαίσιος, γλυκός και τρομακτικός. Είναι λυτρωτικό το να εξωτερικεύει κανείς τα συναισθήματά του και προσκαλώ το κοινό να φωνάξει για οτιδήποτε νιώθει».

Για την ήδη ευδιάκριτη προσωπική σφραγίδα της στις δημιουργίες της, η ίδια λέει ότι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το ότι εκφράζει ακριβώς αυτό που νιώθει, χωρίς να το ωραιοποιεί. «Για παράδειγμα, στο “Scream” ήθελα πραγματικά να ουρλιάξω μέσα στο τραγούδι. Το είπα στον παραγωγό και πέρασα μία ολόκληρη ημέρα ουρλιάζοντας μπροστά στο μικρόφωνο μέχρι να πετύχω το αποτέλεσμα που ήθελα. Προσπαθώ να συνεργάζομαι με καλούς επαγγελματίες, με τους οποίους μιλώ την ίδια γλώσσα. Στο τελευταίο άλμπουμ έχει κάνει την παραγωγή ο Rupert Christie (γνωστός από τις συνεργασίες του με τους U2, Greenday, Coldplay, Lou Reed, Jessie J), ενώ το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο και στο Black Rock Studio της Σαντορίνης».

Σε καιρούς κρίσης, όπου η μουσική ίσως μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια, η ίδια βλέπει τα θετικά, παρά το γεγονός ότι οι συναυλίες έχουν μειωθεί κατά πολύ και οι περισσότερες μουσικές σκηνές περιορίζονται πλέον στις δύο βραδιές την εβδομάδα. «Με την κρίση πιστεύω ότι έχουν διευρυνθεί οι μουσικοί ορίζοντες όχι μόνο γιατί παρουσιάζονται συνεχώς νέοι καλλιτέχνες, αλλά και διότι γίνονται συνεργασίες μεταξύ καλλιτεχνών οι οποίες προηγουμένως θα ήταν “απαγορευτικές”, όπως, για παράδειγμα, οι Iron Maiden με τον Χαρούλη».

Για την Angelika η σπουδαιότητα της μουσικής στις ζωές των ανθρώπων αποδεικνύεται καθημερινά στην πράξη. «Θυμάστε την ταινία “Η μελωδία της ευτυχίας”; Η οικογένεια Von Trapp πορευόταν χωρίς ίχνος μουσικής, ώσπου εμφανίστηκε η Julie Andrews και το σπίτι πήρε ζωή» λέει, πριν μας αναφέρει το playlist που η ίδια έχει έτοιμο για κάθε διάθεσή της μέσα στην ημέρα: «Rage Against the Machine όταν είμαι νευριασμένη, μπαλάντες όταν είμαι ερωτευμένη, ηλεκτρονική όταν έχω κέφια».

Πολλοί είναι οι δύσπιστοι που πιστεύουν ότι, με τόσα χρήματα στην οικογένεια, ήταν εύκολο να κάνει καριέρα. Ωστόσο, κατάφερε έπειτα από δύο ολόκληρα χρόνια να κάνει τα ραδιόφωνα να παίξουν ένα κομμάτι της. Η ίδια δηλώνει αποστομωτικά: «Η ποιότητα των τραγουδιών σου, το ταλέντο και το πόσο καλός είσαι πάνω στη σκηνή δεν σχετίζονται καθόλου με τα λεφτά». Και, ακούγοντας τις μελωδίες της και τη ζεστή φωνή της, ποιος μπορεί να τη διαψεύσει;

«Θυμάμαι μια φορά, ύστερα από ένα live μου, ότι ήρθε μια κυρία με δάκρυα στα μάτια και μου είπε: “Μη σταματήσετε ποτέ αυτό που κάνετε! Με συγκινήσατε τόσο πολύ!” Το να αγγίζω ανθρώπους με τη μουσική και τους στίχους μου είναι επιτυχία. Βέβαια, το καλύτερο feedback είναι το αρνητικό! Όπως “το τραγούδι αυτό είναι ξεπερασμένο και νερόβραστο”, που μου είχε πει ο κιθαρίστας μου για ένα από τα κομμάτια που είχα γράψει. Φυσικά, δεν μπήκε στον δίσκο, γιατί η γνώμη της μπάντας μου μετράει πολύ για μένα».

Αν μπορούσε να μοιραστεί τη σκηνή με άλλους καλλιτέχνες, αυτοί σίγουρα θα ήταν οι Florence and the Machine, που είναι και η αγαπημένη μπάντα της, «αλλά αυτόν τον καιρό είμαι “ερωτευμένη” και με τον John Mayer και τους συγκλονιστικούς μουσικούς του».