του Χρήστου Ζαμπούνη

Στην τελευταία ταινία του Luca Guadagnino, «After the Hunt», ο θεατής, εκτός από την λαμπρή ερμηνεία της Julia Roberts, ευρίσκεται αντιμέτωπος με διάφορα θέματα της woke ατζέντας. Το ζήτημα του φύλου, επί παραδείγματι, είναι κεντρικό, τόσο στην γυναικεία του διάσταση όσο και στο «το», το περίφημο non binary. Όσο και αν ο σκηνοθέτης επιμένει στις συνεντεύξεις του να αρνείται ότι η ταινία του δεν είναι ένα «#metoo movie», η καταγγελία μίας φοιτήτριας για βιασμό από έναν καθηγητή της και ο τρόπος που το Πανεπιστήμιο, το Yale εν προκειμένω, το διαχειρίζεται, απολύοντάς τον με συνοπτικές διαδικασίες, καταδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Παρακολουθώντας κανείς τους διαλόγους των φοιτητών δύναται να διερωτηθεί ευλόγως, για την επιδραστικότητα που έχει η woke κουλτούρα στην νεολαία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (Η.Π.Α.) και όχι μόνον. Εν παραλλήλω, ανακαλύπτει και την δύναμη της cancel culture, της ακυρώσεως δηλαδή ενός ανθρώπου μέσω δημόσιας καταγγελίας. Δύο ώρες και κάτι, αγωνίας έως ότου έλθει η λύτρωσις. Μεταφερώμεθα στο σήμερα, πέντε χρόνια αργότερα, και η καταγγέλουσα ομολογεί ότι έχει ηρεμήσει αφήνοντας πίσω της την εκδικητική της μανία. Μετά λύπης αποκαλύπτω το τέλος της ταινίας, αλλά είναι απαραίτητο για να δικαιολογήσω τον τίτλο του άρθρου. Το «ξεφούσκωμα» του wokisme, ύστερα από την βραχεία επικράτησή του, είναι μία φυσική εξέλιξις, δεδομένης της αντιπαραγωγικής του φύσεως. Όλοι αντιλαμβανώμεθα πως ανεξαρτήτως πολιτικών τοποθετήσεων και ιδεολογικών αρχών, η woke κουλτούρα δημιούργησε περισσότερες ανισότητες και διακρίσεις στο διάβα της, απ’ όσες ήθελε να διορθώσει. Το «Μετά το κυνήγι», όπως αποδίδεται στην ελληνική, δεν είναι βεβαίως μονοθεματικό, αφού εξετάζει και άλλα σύγχρονα κοινωνικά θέματα, όπως η εξουσία και τα ηθικά όρια.

Photos Courtesy of Amazon MGM Studios