Δύο διαμερίσματα παρόμοια σε στυλ αν και το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα. Οι απλές , κομψές γραμμές και των δύο ανακαλούν στην μνήμη τον μινιμαλισμό αν και δεν είναι απολύτως έτσι. Επιπλέον κοινό στοιχείο των δυο αρχιτεκτονικών σχεδίων είναι η χρήση εσωτερικών γυάλινων τοίχων που παρέχουν την δυνατότητα διαχωρισμού μεταξύ των δωματίων αλλά και της οπτικής επαφής με τους χώρους της οικίας. Το πρώτο διαμέρισμα είναι μια απεικόνιση για μια δημιουργική οικογένεια με έναν καλλιτέχνη να είναι εκείνος που θα εγκατασταθεί μόνιμα εκεί. Η ανοιχτή κάτοψη χωρίζεται από τους εσωτερικούς γυάλινους τοίχους ενώ το σκούρα χρώματα στους θυμίζουν φθινοπωρινή ημέρα και συνδυάζονται τέλεια με το όλο ύφος του σπιτιού που συνδυάζει το θερμό με το brutal. Ο τοίχος στο σαλόνι θυμίζει ξεφλουδισμένο δέντρο ενώ το πορτοκαλί χρώμα του καναπέ αντιπροσωπεύει την πτώση των φύλλων.