του Χρήστου Ζαμπούνη

«Το μόνο πρόβλημα με την ομορφιά είναι ότι επαναπαυόμαστε τόσο πολύ, ώστε να πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται να καταβάλουμε περαιτέρω προσπάθεια», γράφει στην σελίδα 21 του βιβλίου της «Η δύναμη της αρρώστιας μου», η Λένα Παπαρρηγοπούλου. Ως εστεμμένη (Σταρ Ελλάς 2002), νομιμοποιείται να ομιλεί για το θέμα. Επίσης, ως φαίνεται από το πόνημά της, η ίδια δεν επανεπαύθη. Μετά το πτυχίο της στην Κοινωνική Θεολογία και το μεταπτυχιακό (ΜSc) στην Φιλοσοφία, Θρησκειολογία και Κοινωνιολογία, εξέδωσε το 2020 την «Στωϊκή Φιλοσοφία της Θρησκείας» και ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι αυτογνωσίας που την οδήγησε αρχικώς στην Χαβάη και αργότερα στην Ταϊτή, όπου διέμεινε αρκετά χρόνια. Χωρίς να χάσει επαφή με την ελληνική της ταυτότητα ησχολήθη με πανανθρώπινα ζητήματα, όπως η μοναξιά, η φιλία, η ζήλια, το κόμπλεξ, η αγάπη του εαυτού, το εσωτερικό άνοιγμα, η παιδικότης, η ανία, το Πνεύμα, η Αγάπη, ο φόβος της επιβίωσης και, φυσικά, ο έρως. «Ο έρωτας είναι ένα ψέμα του μυαλού». «Έχουμε ανάγκη τον έρωτα. Γι’ αυτό συνήθως καθρεπτίζουμε τον εαυτό μας πάνω στο ερωτικό αντικείμενο». «Ο έρωτας, έτσι όπως μας τον έχουν σερβίρει –η κοινωνία και οι αισθηματικές ταινίες– κρατά όσο είναι ανεκπλήρωτος». «Ο έρωτας είναι μέρος της ανθρώπινης αρρώστιας», σταχυολογώ ορισμένες σκέψεις της. Τι ωραίο να διαβάζεις βιβλία που να σε κάνουν να σκέπτεσαι!

Υ.Γ. Κορυφαίο κεφάλαιο, το δίχως άλλο, είναι το Ζήλια – Φιλία 1-0