του Γιώργου Αρχιμανδρίτη

Παρίσι, οδός St Honoré. Σε ένα σύντομο πέρασμά του από την Πόλη του Φωτός, ο Bernard Fouquet, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και μακροβιότερα ανδρικά μοντέλα, μας μιλά για το επάγγελμά του, την ανδρική ένδυση και την εξέλιξη της μόδας και μοιράζεται μαζί μας την αγάπη του για τη θάλασσα και τα ταξίδια. 

Πώς ξεκίνησε η καριέρα σας ως μοντέλο;

Ήταν καθαρή σύμπτωση. Είχα φύγει από τη γενέτειρά μου, την πόλη Royan στις ακτές του Ατλαντικού, και είχα έρθει στο Παρίσι με μια σανίδα του σερφ, σκοπεύοντας να πάω στην Καλιφόρνια για σέρφινγκ. Περπατώντας λοιπόν στο Παρίσι, συνάντησα μια γνωστή μου, η οποία δούλευε σε μια εταιρεία prêt-à-porter και αργότερα έγινε πράκτορας γυναικείων μοντέλων. Εκείνη με σύστησε στο πρώτο μου πρακτορείο. Ήταν το 1976. Έκανα ένα δοκιμαστικό και μέσα σε δέκα μέρες πέρασα το πρώτο μου κάστινγκ και πήρα την πρώτη μου δουλειά. Και καθώς ήταν καλά αμειβόμενη, σκέφτηκα πως, αντί να φύγω αμέσως για την Καλιφόρνια, θα άξιζε να συνεχίσω λίγο και να δω πώς θα εξελισσόταν. Έτσι άρχισαν όλα. Στην Καλιφόρνια πήγα πολύ αργότερα και έμεινα μάλιστα στην Αμερική 26 ολόκληρα χρόνια.

Πώς βλέπετε την εξέλιξη της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες;  

Μου άρεσε πολύ όλη η περίοδος από τα ’70, ’80, ’90 έως και τα 2000. Πιστεύω ότι τότε υπήρχαν υφάσματα με χαρακτήρα, ωραίες γραμμές, καλοραμμένα ρούχα. Σήμερα επικρατεί περισσότερο το street style, όλα είναι λίγο ανακατεμένα· αυτό δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στο δικό μου γούστο. Υπάρχουν βέβαια και σήμερα υπέροχα κομμάτια, απλώς δεν αντιστοιχούν πια σε ό,τι αγαπώ εγώ στο ένδυμα. Στα σακάκια για παράδειγμα, προτιμώ τις αγγλικές γραμμές. Λατρεύω τα αγγλικά tweed· οι Άγγλοι είναι εξαιρετικοί σε αυτόν τον τομέα. Οι ιταλικές γραμμές είναι λίγο πιο στενές, αλλά αγαπώ το ύφος και τα υφάσματά τους.

Τι πρέπει να περιέχει η ανδρική γκαρνταρόμπα;

Ξεκινώ από το επίσημο ένδυμα: ένα tuxedo το θεωρώ απαραίτητο. Ένα πολύ ωραίο κοστούμι από φανέλα είναι πάντα εξαιρετικό, όπως και ένα μπλε σκούρο blazer και σακάκια από tweed. Ου αρέσουν ιδιαίτερα τα σακάκια με ύφανση herringbone. Προτιμώ επίσης τα δύο ανοίγματα στο πίσω μέρος και όχι μόνο το ένα. Και βέβαια, χρειάζονται καλά παπούτσια. Γιατί το ένδυμα αναδεικνύεται όχι μόνο από το καλό κόψιμο, αλλά και από ένα όμορφο ζευγάρι παπούτσια, από μια ποιοτική ζώνη. Όσο για τα χρώματα, εγώ προτιμώ τους μπεζ τόνους και αγαπώ πολύ το χακί. Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα έντονα χρώματα για έναν άνδρα. Μου αρέσουν τα ξεθωριασμένα πορτοκαλί, τα χακί πουλόβερ από κασμίρι. Λατρεύω το κασμίρι—μια συλλογή από κασμιρένια πουλόβερ είναι πάντα εξαιρετική επιλογή.

Ποιες στιγμές θα ξεχωρίζατε στο επάγγελμά σας ως μοντέλου;  

Για μένα το σημαντικότερο ήταν να δουλεύω με μεγάλους φωτογράφους. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον Peter Lindbergh, την Annie Leibovitz, τον Craig McDean, τον Paolo Roversi. Είναι μεγάλη χαρά να δουλεύεις με τέτοιους ανθρώπους και να βλέπεις πώς γεννιούνται οι υπέροχες φωτογραφίες τους. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να είσαι μπροστά στον φακό. Ιδίως όταν ξεκινάς, διστάζεις λίγο και αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις. Με τον καιρό όμως, το να σε φωτογραφίζουν γίνεται απόλαυση. Προσπαθείς να δώσεις το μέγιστο με τη στάση του σώματός σου, με τον τρόπο που κινείσαι, προτείνοντας διαφορετικές στάσεις και βλέμματα, άλλοτε χαμογελαστό, άλλοτε σοβαρό ύφος. Είναι δουλειά που μαθαίνεται στην πράξη. Όταν είσαι αρχάριος, παρακολουθείς τα πιο έμπειρα μοντέλα που βρίσκονται μαζί σου στο ίδιο σετ, παίρνεις στοιχεία από τον τρόπο που δουλεύουν και στη συνέχεια τα προσαρμόζεις στη δική σου προσωπικότητα. Δεν είναι απλό. Θέλει πολλή και σοβαρή δουλειά.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες απολαύσεις που σας προσφέρει;

Τα ταξίδια. Γνωρίζεις καινούργια μέρη, καινούργιους ανθρώπους. Κάθε φορά που πηγαίνω σε ένα άγνωστο μέρος, η πρώτη μου κίνηση είναι να αφήσω τα πράγματά μου και να φορέσω παπούτσια για περπάτημα. Μου αρέσει να βλέπω τον πολιτισμό μιας χώρας, τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της. Κάποιες φορές βρίσκεσαι σε μέρη απίστευτα. Στη Νότια Αφρική, για παράδειγμα, πήγαινα συχνά στο downtown του Cape Town. Ήταν λίγο επικίνδυνο, αλλά μου άρεσε να βλέπω τι συμβαίνει εκεί. Ένα άλλο μέρος που αγάπησα πολύ είναι οι Φιλιππίνες, ένας πραγματικός παράδεισος. Όταν ήμουν στο Μαϊάμι επίσης, δούλευα συχνά στα νησιά της Καραϊβικής. Έχω δουλέψει στην Κίνα και σε άλλες χώρες που είναι υπέροχο να ανακαλύπτει κανείς. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η κοσμοπολίτικη πλευρά της δουλειάς μου, το να γνωρίζω ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, ακόμα κι αν δεν πρόκειται να τους ξαναδώ ποτέ. Σημασία έχει η στιγμή∙ όταν είναι καλή, η ανταλλαγή είναι πλούσια. Αυτό πάντα το αγαπούσα πολύ. Και, φυσικά, το να βλέπεις απίστευτα τοπία.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τοπίο;

Εγώ είμαι άνθρωπος της θάλασσας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα δίπλα της, και το σπίτι μου είναι σχεδόν πάνω στην παραλία. Λατρεύω τον ωκεανό, τον ανοιχτό του ορίζοντα. Ο ωκεανός για μένα σημαίνει ελευθερία. Τώρα πια δεν κάνω σέρφινγκ, αλλά όταν ήμουν νεότερος το λάτρευα. Να βρίσκομαι στο νερό, στα κύματα∙ πάντα μου άρεσε αυτό. Είναι υπέροχο να στέκεσαι όρθιος πάνω σε ένα κύμα. Δεν είναι θέμα κυριαρχίας∙ είναι το θαύμα του να το ακολουθείς στην κίνησή του και στη διαδρομή του. Πάντα μου άρεσαν τα σπορ. Τώρα κάνω έντονο αθλητικό περπάτημα. Έτρεχα για χρόνια, αλλά πλέον βρίσκω ότι το περπάτημα έχει περισσότερα οφέλη, είναι πιο απαλό για το σώμα και πιο ευχάριστο. Επίσης παίζω γκολφ. Έχω κάνει όλα τα αθλήματα: θαλάσσιο σκι, σκι στο χιόνι, και πολλή ιππασία. Έχω κάνει τα πάντα.

Τι σημαίνει για σας κομψότητα;

Για μένα, η κομψότητα είναι τρόπος ύπαρξης. Δεν βρίσκεται στο ρούχο που φορά κάποιος, αλλά στον τρόπο που το φορά. Μπορεί κάποιος άλλος να φορέσει ακριβώς τα ίδια ρούχα και πάνω του να μην λένε τίποτα. Νομίζω ότι είναι μια μορφή αύρας, ένα χάρισμα. Και πιστεύω ότι είναι περισσότερο έμφυτη παρά επίκτητη. Είναι τρόπος ύπαρξης, όπως είπα, τρόπος κίνησης, τρόπος συμπεριφοράς. Δεν είναι μόνο το ρούχο∙ είναι ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που φέρεσαι στους άλλους. Ο σεβασμός προς το περιβάλλον σου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν χρειάζεται να συμφωνείς με τον άλλον, αλλά μπορείς να εκφράζεις την άποψή σου με ευγένεια. Και αν δεν σου αρέσει κάτι, μπορείς απλώς να αποχωρήσεις, λέγοντας: «Δεν έχω θέση εδώ». Αυτό είναι για μένα κομψότητα.