Κείμενο και φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Πλούμπης
Το κτίριο στη γωνία της οδού Θεμιστοκλέους και Αραχώβης (πλατεία Εξαρχείων), γνωστό ως «μπλε» πολυκατοικία, είναι χτισμένο προπολεμικά, το 1932, και είναι έργο του αρχιτέκτονα Κ. Παναγιωτάκου. Ένα κτίριο που απευθυνόταν στη μεσοαστική τάξη του ’30, με πρωτοποριακές ιδέες για την εποχή, αν σκεφτεί κανείς την πισίνα στην ταράτσα, που τελικά δεν έγινε, ή τους κοινόχρηστους χώρους στο ίδιο επίπεδο, όπου υπήρχε εντευκτήριο για την εξυπηρέτηση των ενοίκων και των επισκεπτών τους. Στη συνέχεια όμως προστέθηκαν ακόμη επτά διαμερίσματα (39 το σύνολο) και αυτές οι χρήσεις ήρθαν σε δεύτερη μοίρα.
Όσο για το περίφημο χρώμα που έδωσε και το όνομα στο κτίριο, ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας με τον σπουδαίο ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά και ήταν το βαθύ μπλε του κοβαλτίου, καμιά σχέση με το σημερινό γκρι ανοιχτό ή κάτι ανάμεσα σε γαλάζιο και λευκό. Αξίζει να σημειωσεί ότι ο μεγάλος αρχιτέκτονας του μοντέρνου κινήματος Le Corbusier, που είχε επισκεφτεί την πολυκατοικία, είχε γράψει κάπου στην είσοδο: «C’ est très beau»: είναι πολύ ωραίο. Επίσης να αναφέρουμε ότι στην πολυκατοικία έχουν ζήσει σημαντικές προσωπικότητες, όπως οι Λεωνίδας Κύρκος, Σοφία Βέμπο, Λιλή Ζωγράφου, Φρέντυ Γερμανός.
Η πολυκατοικία σήμερα δείχνει έντονα τα σημάδια του χρόνου, όπως και την ανάγκη για μια αποκατάσταση που θα είναι αντάξια της ιστορίας της και θα φέρει πάλι στην επιφάνεια όλα εκείνα τα στοιχεία και τις λεπτομέρειες της πολύ σπουδαίας αρχιτεκτονικής που αντιπροσωπεύει. Εννοείται ότι πρέπει να ξαναγίνει μπλε.
Όλα αυτά, βέβαια, για να γίνουν προϋποθέτουν ότι γύρω μας θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να θυμηθούν τι υπήρχε κάποτε στην ιστορική περιοχή του κέντρου της Αθήνας και θα βρεθούν απέναντι στη (λογική) της εγκατάλειψης και της μουντζούρας των συνθημάτων (των πάσης φύσεως επαναστατών). Η σημερινή εικόνα θυμίζει γκέτο και ίσως θα ήταν μια πρόταση, μέχρι να αποκατασταθεί το κτίριο στην αρχική του μορφή, οι ιδιοκτήτες-ενοικιαστές να έβαφαν τουλάχιστον το ισόγειο με ειδικά χρώματα ώστε να αφαιρούνται οι μουντζούρες (δεν είναι graffiti, δεν είναι τέχνη).
Ίσως θα είναι διαφορετικό το μέλλον του κέντρου της πόλης μας όταν αρχίζαμε σε ατομικό επίπεδο, από το κτίριο όπου ο καθένας από εμάς μένει, να κάνει κάτι γι’ αυτό.