του Χρήστου Ζαμπούνη

Στις 16 Ιανουαρίου του 1979, η Αυτής Αυτοκρατορική Μεγαλειότης, Βασίλισσα Φαράχ Παχλαβί, Shabbanou του Ιράν, επεβιβάσθη σε ένα αεροπλάνο μαζί με τον σύζυγό της, τον Σάχη της Περσίας, και κατεύθυνση το Κάϊρο της Αιγύπτου. Σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα, από την οικία της στο Παρίσι, παρακολουθεί τον βομβαρδισμό της χώρας της από το Ισραήλ, έχοντας ανοικτή τηλεφωνική επικοινωνία με τον μεγαλύτερο υιό της πρίγκιπα διάδοχο Reza Pahlavi, που ζει στις Η.Π.Α. Ο τελευταίος πραγματοποιεί τακτικές τηλεοπτικές εμφανίσεις στα συντηρητικά, κυρίως, δίκτυα εμφανιζόμενος ως μία αξιόπιστη εναλλακτική σε ενδεχόμενη πτώση του θεοκρατικού καθεστώτος. Είχα την ευκαιρία να την συναναστραφώ σε αρκετές περιστάσεις, λόγω της στενής φιλικής της σχέσεως με την ελληνική βασιλική οικογένεια και να εκδώσω την αυτοβιογραφία της. Μου είχε προξενήσει εντύπωση η ανωτερότης με την οποία αντιμετώπιζε την τραγωδία που έπληξε τόσο την οικογένειά της –ένα τέκνο της αυτοκτόνησε και ένα άλλο πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών– όσο και το έθνος της. Πουθενά στις συζητήσεις μας, αλλά και στα γραπτά της, δεν διέκρινα φανατισμό, ένα χαρακτηριστικό που διακρίνει τους ηγέτες της ισλαμικής επαναστάσεως. Ήδη από την πρώτη Διοίκηση του Donald Trump είχε εκδηλωθεί μία πρόθεσις υποστηρίξεως της επιστροφής στην μοναρχία, με την «Washington Post» να ειρωνεύεται την «βασιλική νοσταλγία – όχι του είδους Megxit». Σήμερα, ο «βασιλόφρων», εξ’ ου και το σύνθημα «No Kings», 47οπρόεδρος των Η.Π.Α., δεν αποκλείεται να εξετάζει το σενάριο παλινορθώσεως μίας δυναστείας που συνεδέθη με την προσέγγιση με την Δύση. Η τελευταία έχασε το Ιράν «μέσα από τα χέρια της», και το πληρώνει ακόμη.