Του Sir Taki Theodoracopulos

SOUTHAMPTON, L.I.-Έχουν ακονίσει την ικανότητα τους να προσελκύουν την προσοχή, χτίζοντας μερικά από τα μεγαλύτερα και πιο άσχημα σπίτια σε αυτή την πλευρά της ρώσικης Ριβιέρας, ωστόσο το φωτεινό μικρό χωριό διατηρεί ακόμα σημάδια μιας περασμένης πολιτισμένης εποχής. Μερικά μεγαλοπρεπή σπίτια που χτίστηκαν πριν από πολύ καιρό, αποτελούν απόδειξη ότι δεν είναι όλοι οι Αμερικανοί νεόπλουτοι, και μερικοί έχουν μάλιστα καλό γούστο στη διακόσμηση -ξέρετε το είδος, με ψάθινες καρέκλες, κίτρινες και λευκές ομπρέλες και μακρύ πράσινο γκαζόν. Κάποτε είχα ένα τέτοιο σπίτι, με πισίνα, γήπεδο τένις και κελάρι γεμάτο με κρασί, αλλά το πούλησα λόγω της γειτνίασής του με έναν συγγενή μου. Η κόρη μου ήταν συντετριμμένη με την πώληση, ειδικά αφού αγόρασα ένα μεγάλο κομμάτι γης στο βόρειο Connecticut και έκανα σχέδια για να χτίσω ένα παλάτι των Γιάνκηδων. Μετακόμισε στην Αγγλία και η μητέρα της, ο αδελφός της και ο απρόθυμος πατέρας της την ακολούθησαν.

Όπως γνωρίζουν όλοι όσοι δεν έχουν χτίσει μια γυάλινη κτηνωδία στην οδό Dune, καλλιτέχνες και συγγραφείς κατέβηκαν στη γη που σήμερα ονομάζεται Hamptons γύρω στα τέλη του 1800. Όταν άνθρωποι όπως ο Walt Whitman επαίνεσαν το μέρος ως μαγικό, οι πλούσιοι εισέβαλαν με ορμή. Οι πλούσιοι τότε αντέγραφαν τους καλύτερους, και το καλό τους γούστο στην κατασκευή των καλοκαιρινών τους “εξοχικών” είναι εμφανές σήμερα. Το πρόσφατο πλήθος των dot-com, δυστυχώς, πίστεψε μόνο στον εαυτό του και κατέληξε να κατασκευάζει σπίτια-τέρατα που θα τρόμαζαν τον Φρανκενστάιν. Η σφραγίδα τους θα θεωρηθεί μια μέρα ως απόδειξη του γιατί η τεχνητή νοημοσύνη αποφάσισε να καταργήσει την ανθρωπότητα. Δεν πειράζει. Η χαριστική βολή του Hamptons έγινε πριν από λίγο καιρό, όταν η Paris Hilton, ο Puff Daddy, ο Busta Rhymes, η Gwyneth Paltrow και άλλοι τόσο πλούσιοι ανεπιθύμητοι (για μένα τουλάχιστον) ανακάλυψαν το μέρος. Πλέον το επισκέπτομαι μια φορά το χρόνο, μένω στο ιδιωτικό μου κλαμπ και επιστρέφω βιαστικά στην πόλη μετά από δύο νύχτες. Ακόμα και το κλαμπ έχει αλλάξει, με πολλά διάσημα παλιά ονόματα WASP να έχουν πάει σε ένα πιο ψηλόβαθμο κλαμπ πιο πάνω. Το μόνο άτομο που γνώριζα στο πρωινό ήταν ο πρόεδρος, ο οποίος ήρθε να πει ένα γεια και τον οποίο ρώτησα αγενώς, ποια στο διάολο ήταν όλα αυτά τα νέα μέλη.

Αυτό είναι το είδος της λέσχης που θα μπορούσε κάλλιστα να ενδιαφέρει τον Rod Liddle, με το λευκό βαμμένο εξωτερικό της να μοιάζει με τα μέλη. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πάω στο πάρτι του Graydon Carter στο Hotel du Cap, αλλά αποφάσισα να μείνω στις αναμνήσεις της νιότης μου και να μείνω στα Hamptons. Και δεν είχα σχέση με τον Carter εδώ και αρκετό καιρό. Πριν από μερικά χρόνια ο Graydon κινηματογράφησε τον Reinaldo Herrera και εμένα να μιλάμε για τις παλιές καλές εποχές, όταν οι τρόποι ήταν το παν και οι κυρίες της κοινωνίας δεν ήταν στο Twitter και δεν συζητούσαν για την περίοδό τους. Μου είπε ότι ήταν ευχαριστημένος με το τελικό προϊόν, αλλά μετά άρχισε το #MeToo. Αυτό που είχαμε γυρίσει, ωστόσο, θα είχε κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα με τους #MeToo-ers. Το μόνο που κάναμε ήταν να επαινούμε τα κορίτσια για την ομορφιά και την κομψότητά τους και ούτω καθεξής. Όταν ο Michael Mailer ζήτησε να το δει και να το εκθέσει, ο Carter αρνήθηκε. Δεν το έχω δει ποτέ. Περάσαμε μέρες για γυρίσματα και μου είπαν ότι όλα ήταν μια χαρά. Μετά σιωπή. Μου αρέσουν οι δύο γυναίκες του Graydon και όλα τα παιδιά του, αλλά τώρα είναι στη μαύρη μου λίστα μέχρι να εκθέσει το καλύτερο ντοκιμαντέρ που έγινε ποτέ. Και τέλος πάντων, θα πήγαινε ο Leo στο πάρτι του εκδότη του αφού είχε απορρίψει το Πόλεμος και Ειρήνη; Θα πήγαινε ο Γκουστάβ για ποτό στον ατζέντη του αφού ο τελευταίος τον είχε πείσει ότι η Μαντάμ Μποβαρύ ήταν αποτυχημένη; Αν το Δείπνο μου με τον Αντρέ κοιμίζει κάποιους ανθρώπους, αυτό που παίζω με τον Ρεϊνάλντο θα τους κάνει να νιώθουν σαν να τους έχουν κάνει ένεση κεταμίνης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, καθώς δεν την έχω πάρει ποτέ.

Και τώρα για περισσότερα πράγματα που είναι απαγορευμένα: Ο Τζόκοβιτς τόλμησε να πει κάτι για το Κοσσυφοπέδιο και κάποια γυναίκα για τα ανθρώπινα δικαιώματα τον αποκάλεσε φασίστα και απαίτησε να τιμωρηθεί. Τι στο διάολο είναι αυτό; Δεν υπάρχει τίποτα στον κανονισμό που να απαγορεύει σε έναν παίκτη να κάνει πολιτικές δηλώσεις. Οι αθλητές σήμερα μπορεί να είναι χοντροί σαν τα πόνι του πόλο, αλλά έχουν τη θεόσταλτη ικανότητα να μιλούν – οι περισσότεροι τουλάχιστον – οπότε γιατί να τους στερήσουμε το μοναδικό πλεονέκτημα που έχουν έναντι των σκύλων και των αλόγων; Οι μαύροι αθλητές και οι μαύρες γυναίκες μιλάνε πάντα για κάποια εξωφρενική προκατάληψη εναντίον τους, οπότε γιατί να μην μπορεί να ανοίξει το στόμα του και ο μικρός Νόβακ; (Επειδή είναι λευκός, χαζούλη).

Και μιας και μιλάμε για αθλητισμό, ιδού μερικά νέα για κάποιους από εσάς τους οπαδούς της Τσέλσι: Ανήκετε ψυχή τε και σώματι σε έναν Αμερικανό, τον Todd Boehly, ο οποίος είναι επίσης ιδιοκτήτης μιας αμερικανικής ομάδας μπέιζμπολ που ονομάζεται Los Angeles Dodgers. Προκειμένου να γιορτάσουν τη βραδιά υπερηφάνειας, οι Dodgers έχουν βάλει κάποιους περιθωριακούς τρελούς cross-dressers που φορούν φουστάνια καλόγριας να κάνουν κόλαση γελοιοποιώντας τους Καθολικούς και τον Καθολικισμό με τον πιο δημόσιο, προκλητικό και αντιπαθητικό τρόπο. Να το θυμάστε αυτό την επόμενη φορά που θα πληρώσετε πολλά λεφτά για μια θέση στο Τσέλσι. Ο Boehly σε κάνει να νοσταλγείς τον Abramovich. Διαφορετικά, είναι ώρα για μια βιαστική μετανάστευση από το Bagel. Η Alyssa, για την οποία έγραψα πρόσφατα, παραπονέθηκε ότι έγραψα λάθος το χριστιανικό της όνομα, αλλά έχω τα δικά μου παράπονα: Γιατί, ω γιατί, πρέπει να είναι τόσο ελκυστική και το δέρμα της τόσο απαλό και λευκό; Θα σας πω γιατί, επειδή είναι πενήντα χρόνια νεότερή μου και είναι μισή Σουηδέζα, μισή Νορβηγίδα, γι’ αυτό. Είναι μια καλοπληρωμένη τιμωρία για έναν κατά συρροήν ερωτύλο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Έχουν συμβεί και πιο παράξενα πράγματα, και παραμένω σίγουρος.

Photos Courtesy of Assouline