του Γιάννη Βαλαβάνη

Ο τίτλος του άρθρου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «οδηγίες προς ναυτιλλόμενους» ή και «αποστολή αυτοκτονίας» αλλά δεν ξέρω ποιος ανταποκρίνεται καλύτερα στην περίπτωση. Άρτι αφιχθείς στο νησί των ανέμων, προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται αλλά και τι θα γίνει -ποιος ανοίγει και ποιος έκλεισε- αλλά και γενικά πώς θα εξελιχθεί και που θα καταλήξει ο κατάλογος στη Μύκονο. Βέβαια, για κάποιους «δεινόσαυρους» σαν και μένα που λέμε πολλές φορές την αμίμητη ατάκα που έλεγαν και οι γονείς μας και γελούσαμε, «παλιά διασκεδάζαμε καλύτερα από τους σημερινούς νέους», οφείλω να τους ενημερώσω πως ό,τι ήξεραν ας το ξεχάσουν και να προσαρμοστούν στα καινούρια δεδομένα της παγκοσμιοποίησης. Επειδή και κάτι να έχει μείνει που σας φαίνεται οικείο θα είναι μόνο κατ’ όνομα.

Τα μόνα καινούρια- παλιά που γνωρίζαμε κατά μια έννοια αλλά διαφοροποιημένα βέβαια είναι τα Nammos, Σπηλιά, Άρωμα, Caprice αλλά και κάποια άλλα που τώρα μου διαφεύγουν αλλά θα τα θυμηθώ στην πορεία και θα τα εντάξω με τα υπόλοιπα στους νέους καιρούς. Φέτος λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, όπως και πέρυσι, θα «ξεκαλοκαιριάσω» εδώ οπότε θα υπάρχουν απευθείας ενημερώσεις των δρώμενων στο νησί. Προς το παρόν επικρατεί ένας αναβρασμός προετοιμασιών και κατασκευών αλλά σε χαλαρούς ρυθμούς επειδή από επισκέπτες τα πράγματα είναι πολύ χαλαρά.

Έτσι, εν αναμονή των εξελίξεων και χωρίς άγχος προς το παρόν, τις πρώτες ημέρες το έχω ρίξει στις εξερευνητικές στην πόλη καθότι από θάλασσα και παραλίες τα πράγματα είναι ακόμα από χλωμά έως πολύ κρύα. Την πρώτη μέρα πήρα ένα κλασικό πρωινό στο Liberty, να δω την πόλη αμφιθεατρικά και στη συνέχεια κατηφόρισα προς το Γιαλό για τα καθιερωμένα ραντεβού έναρξης εργασιών και για να τσεκάρω αν υπάρχουν αλλαγές. Μην χάσουμε τα δρώμενα του νησιού, πρέπει να είμαι ενημερωμένος.

Μετά από αρκετούς καφέδες, μερικά Partagas Shorts -ως απαραίτητο συνοδευτικό- και την ανταλλαγή των απαραίτητων κουτσομπολιών του χειμώνα αλλά και του καλοκαιριού που έρχεται, προβλέψεις και αποφθέγματα, ανανεώσαμε το ραντεβού για το βράδυ με συνοδεία ποτού και πούρου για να κυλήσει και πιο ομαλά η κουβέντα. Από φαγητό αρκεστήκαμε στα καθιερωμένα τσίπουρα και μεζέδες στο ουζερί του Γιαλού -απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει καλά η σεζόν- και μετά κάπως ζαλισμένοι από το τσίπουρο και τον ήλιο πήγαμε για την καθιερωμένη σιέστα, μιας και για θάλασσα ούτε λόγος να γίνεται, θα χρειαστούμε στολή δύτη.

Το βραδάκι μετά τις ξάπλες, κινηθήκαμε προς Ματογιάννια παραδοσιακά, όχι γιατί είχαμε και πολλές επιλογές αλλά τουλάχιστον ό,τι υπήρχε ανοιχτό αρχές Μαΐου. Εξυπηρετούσε πλήρως τα γούστα και τις ορέξεις μας, τσιμπήσαμε κάτι στο Lotus και μετά για ποτάκι στο Άρωμα, να καπνίσουμε το πουράκι μας και να πιούμε τα ποτάκια μας, χαζεύοντας την περατζάδα στο κομβικότερο σημείο του νησιού. Από ποτάκι και πουράκι απλά, λιτά και παραδοσιακά και χωρίς πολλούς προβληματισμούς, καθότι έχουμε και το ωράριο να μας πιέζει λίγο- με την ψυχή στο στόμα για να ακριβολογώ. Partagas Serie D No 4 και ένα Havana Club 7αρι χωρίς πάγο βέβαια αλλά με λίγο νεράκι. Kαι εκεί ακριβώς αναπόλησα τις παγωμένες πέτρες του Mancode αλλά δεν είμαστε και στο σαλόνι μας.

Κλασικές απολαύσεις χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες και γίνομαι κουραστικός με πούρα και ποτά, καθώς το ενδιαφέρον τη δεδομένη στιγμή είχε επικεντρωθεί στο «πέρασμα του διαβόλου». Ωραίο τίτλο βρήκα για το κλασικό πέρασμα της πρώην Βεγγέρας και νυν Καίσαρη, όπως και στα σχέδια για την επερχόμενη σαιζόν, επαγγελματική για μένα αλλά και τουριστική ταυτόχρονα για όλους μας.