του sir Taki Theodoracopulos

Gstaad- Κάνω cross-country σκι με τον παλιομοδίτικο τρόπο, όχι σαν πατινάζ αλλά σε τεχνητές στενές πίστες. Είναι γνωστό άλλωστε κι ως η καλύτερη άσκηση στον κόσμο, προπονώντας στο μέγιστο τόσο το πάνω όσο και το κάτω μέρος του σώματος και συνδυάζεται με μια όμορφη διαδρομή στο Lauenen, ένα μικρό κοντινό χωριό που μοιάζει με το Gstaad πριν από 60 χρόνια. Έφερνα τα παιδιά μου εδώ στη λίμνη κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, προειδοποιώντας τα συνεχώς για ένα φρικτό τέρας που ζούσε μέσα στο νερό και άρπαζε μικρά παιδιά. Ούρλιαζαν από τον φόβο τους ώσπου μεγάλωσαν και μου είπαν να σταματήσω να λέω χαζομάρες και να τα αφήσω να το ευχαριστηθούν. Ασεβείς μικροί «κόπανοι» αλλά αυτές είναι οι χαρές της πατρότητας.

Τώρα κάνω cross-country σκι περισσότερο απ’ ότι καταβάσεις, μόνο και μόνο επειδή βαριέμαι να φορέσω τις μπότες. Ακόμη χειρότερος είναι ο φόβος της πτώσης, κάτι που πραγματικά απολάμβανα να κάνω με ταχύτητα όταν ήμουν μικρός. Το χιόνι είναι ακόμη καλό, για το Gstaad δηλαδή, το ίδιο και ο καιρός. Συνήθιζα να ξέρω τους πάντες στην πόλη αλλά όχι για πολύ. Το μέρος είναι γεμάτο άγνωστες φάτσες, με κάποιες όχι και τόσο φιλικές- ένα σύγχρονο φαινόμενο που συμβολίζει τα νέα πορτοφόλια στο χωριό, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Άραγε κάποιος σύγχρονος Waugh (συγγραφέας) ή ο Sinclair Lewis στην προκειμένη, θα περιγράψει τις αξιώσεις αλλά και το πόσο αξιολύπητο φαίνεται το νταηλίκι σε κάποιον που ξέρει; Μάλλον όχι, καθώς οι συγγραφείς στις ημέρες μας ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους συναισθήματα.

Συνάντησα τον φίλο μου από τα παλιά Nicolas Anouilh, γιο του σπουδαίου Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Jean, πριν λίγες ημέρες όσο γλιστρούσαμε στα χιόνια στο Lauenen και συζητούσαμε για τις νέες αφίξεις. Ο Nicolas περηφανεύεται για τη μισανθρωπία του, κι εγώ είμαι έτοιμος να γίνω μέλος της ομάδας του. Ούτε αυτός κάνει καταβάσεις πλέον, παρόλο που είναι πολύ μικρότερος από εμένα. Σαράντα πέντε χρόνια περίπου πριν, με έβλεπε να βαράω κάθε μέρα το πρωί έναν σάκο του μποξ δίπλα από την είσοδο του σαλέ του και τώρα πήρε την απόφαση να ξεκινήσει. Γράφτηκε σε ένα kickboxing κλαμπ κοντά στο Saanen και αποφάσισα να τον ακολουθήσω κι εγώ, ξεκινώντας από την επόμενη εβδομάδα. Θα έχει πλάκα. Χωρίς να έχω βρεθεί εκεί, είμαι σίγουρος για το είδος του kickboxing: ντόπιοι χωρίς ταλέντο αλλά με πόδια που μοιάζουν με κορμούς δέντρων που πονάς περισσότερο όταν τα χτυπήσεις δυνατά και πλουσιόπαιδα που προσπαθούν να σκληρύνουν με σκοπό να κάνουν επίδειξη μετά το βράδυ στα κλαμπ. Ω ναι, και γυναίκες που προσπαθούν να βελτιώσουν την εμφάνισή τους, και θα το επιτύχουν αν επιμείνουν. Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι τα 60 χρόνια εμπειρίας μου σε καράτε, μποξ και τζούντο αλλά 85 χρόνια μου σε ηλικία, εναντίων άπειρων εικοσιπεντάχρονων νέων.

Όσο διασχίζεις την κοιλάδα του Lauenen, έχεις χρόνο να σκεφτείς οτιδήποτε που θα κρατήσει το μυαλό μακριά από τη σωματική κόπωση. Ο Boris πρωταγωνιστεί συνεχώς στα δελτία ειδήσεων, και τις προάλλες η παραίτηση της Munira Mirza -σύμβουλος του Johnson- μου ξύπνησε μνήμες. Ο σύζυγος της Munira, Dougie Smith, είναι ένας εξαιρετικός παίκτης του πόκερ. Είχαμε ένα εξαιρετικό ματς μαζί με τον Zac πριν γίνει Λόρδος Goldsmith και τον Bunter προτού γίνει Δούκας του Beaufort. O Timmy Hanbury, o Dougie κι εγώ ήμασταν στο ίδιο τραπέζι. Δεν κέρδισα ποτέ ούτε μια παρτίδα ενάντια στον Dougie ή τον Zac, και οι δύο με κέρδισαν καταλαβαίνοντας τις μπλόφες μου ή έχοντας καλύτερο χαρτί. Έχετε υπόψιν σας, τζογάριζα περισσότερο στον κάτω όροφο του Aspinall’s ώστε να μπορέσω να συγκεντρωθώ στο πόκερ, ειδικότερα στο Texas Hold’em, ένα άγνωστο παιχνίδι για ‘μένα.

Ο Dougie Smith, ένας παλιός και τωρινός σύμβουλος του κόμματος των Βρετανών Συντηρητικών, διοργάνωνε περιστασιακά ένα ριψοκίνδυνο πάρτι όπου ενήλικες συναντιόντουσαν με άλλους ενήλικες και μπορείτε να φανταστείτε τα υπόλοιπα… Ένας φίλος μας τον παρακαλούσε συνεχώς ώσπου ο Dougie τελικά ενέδωσε και τον άφησε να παρευρεθεί σε μια τέτοια συνάντηση ντυμένος σερβιτόρος, σερβίροντας αναψυκτικά στους κουρασμένους swingers. Ο φίλος μας μπήκε με ένα δίσκο γεμάτο ποτά και έτοιμος να σερβίρει, αλλά δυσκολευόταν να συγκρατήσει το γέλιο του. Καθώς πλησίασε έναν μεγαλόσωμο χονδρό άνδρα σε στύση που κρυφοκοιτούσε το ευμέγεθες στήθος μιας αμαζόνας, λύθηκε στα γέλια, έχυσε τα ποτά στο ζευγάρι που επρόκειτο να συνευρεθεί ερωτικά και τον πέταξαν έξω χωρίς πολλά λόγια. Πιστεύω ότι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο Dougie αποφάσισε ότι η self-service εξυπηρέτηση θα ήταν ο κανόνας.

Σε διαφορετική περίπτωση, τα πάντα είναι μια τρέλα. Την επόμενη εβδομάδα θα πετάξω προς το St. Moritz με αφορμή το πάρτι για τα 90 χρόνια του Corviglia Club – η τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί ήταν για την επέτειο των 75 ετών με τον Tim Hoare και τον Nick Scott να είναι παρόντες, και να παρτάρουν σαν τρελοί. Και οι δύο τώρα έχουν φύγει από τη ζωή αλλά σίγουρα δεν έχουν ξεχαστεί. Η σύζυγός μου ήταν το glamour κορίτσι του Corviglia στη δεκαετία του ΄60, οπότε η παρουσία της είναι απαραίτητη. Ο πρίγκιπας Augusto Ruffodi Calabria, ένας καλός φίλος, είναι ο πρόεδρος του κλαμπ. Η γυναίκα του Tana και η αδερφή του Milana Furstenberg ήταν δύο όμορφες Αυστριακές πριγκίπισσες που έχουν παντρευτεί και οι δύο πρίγκιπες. Ανυπομονώ για το πάρτι, και παρόλο που το St. Moritz είναι πολύ περισσότερο γεμάτο απ’ ότι το Gstaad με ανθρώπους που δεν ανήκουν στην τάξη μας, υπάρχει μια διαφορά. Στο St. Moritz, οι πύλες του Corviglia προστατεύονται επαρκώς και οι βάρβαροι έχουν μείνει απ’ έξω, αδυνατώντας να μπουν. Οι βάρβαροι κάνουν κουμάντο στην πόλη, τα ξενοδοχεία και τα κλαμπ, αλλά το «περικυκλωμένο» κλαμπ μοιάζει να αντέχει για άλλα ενενήντα χρόνια ή περισσότερο. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για το Gstaad, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος.