του Χρήστου Ζαμπούνη

Η προσγείωσις στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» δεν έκρυβε εκπλήξεις. Η ρωσική (;) κυβερνοεπίθεσις στα ευρωπαϊκά συστήματα επιβιβάσεως δεν είχε αγγίξει την Θεσσαλονίκη. «Πού θα πάτε;», με ρώτησε, με την αδημονία που έχουν συνήθως οι άνθρωποι που αναμένουν ώρες, ο οδηγός του αγοραίου οχήματος. «Πρίγκηπος Νικολάου και Αγίας Σοφίας», είπα. Πληκτρολόγησε την διεύθυνση στο G.P.S. και δεν την εντόπισε. «Έχει μόνον μία πάροδο Πρίγκηπος Νικολάου στον Δήμο Παύλου Μελά», σχολίασε. «Με συγχωρείτε, είναι η παλαιά ονομασία της Αλεξάνδρου Σβώλου». Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστίν αμαρτία. Δεν είναι η πρώτη φορά που «ταλαιπωρώ» τους οδηγούς των αγοραίων οχημάτων. Το θεωρώ ως μία πράξη αντιστάσεως στην αδιανόητη μετονομασία από δημοτικές Αρχές που νόμιζαν ότι  θα διαγράψουν με αυτόν τον τρόπο μία λαμπρή περίοδο της Ιστορίας. Ποιος, όμως, ήταν ο πρίγκηψ Νικόλαος; Ήταν ο πρώτος στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωσή της το 1912. Η παρουσία του εκεί, μαζί με αυτήν του πατρός του, βασιλέως Γεωργίου Α’, αποτελούσε ένα ανάχωμα στον βουλγαρικό επεκτατισμό. Πέραν, όμως, της εθνικής του συμβολής υπήρξε ο καλλιτέχνης της βασιλικής οικογενείας. Ζωγράφος –υπέγραφε ως Nicolas Leprince–, έγραφε θεατρικά έργα και του κληροδοτήθη το Βασιλικό Θέατρο, νυν Εθνικό. Στο περιθώριο της πολυσχιδούς του δράσεως «πρόλαβε» να γίνει ο ανάδοχος του Κώστα Σημίτη. Ενεθυμήθην τον Νικόλαο εξ’ αφορμής της συμμετοχής του συνονόματου απογόνου του στην εφετεινή «Art Athina». Φαίνεται ότι όχι μόνον το στέμμα αλλά και η Τέχνη κληρονομούνται.

Stefanidou Tsoukala Gallery

Φωτό του νυν Νικολάου στο «Art Athina» με την Λώρα Τσουκαλά