Ο κόσμος της υψηλής ωρολογοποιίας ανέκαθεν συνδύαζε την τεχνολογική αρτιότητα με την καλλιτεχνική έκφραση. Στην περίπτωση των λεγόμενων «ερωτικών ρολογιών», όμως, το ρολόι γίνεται και θεατρική σκηνή. Μέσα σε μικροσκοπικά καντράν, φιγούρες που συχνά παραπέμπουν σε γκραβούρες του 18ου αιώνα, ζωντανεύουν μέσω πολύπλοκων μηχανισμών και κινούνται σε ρυθμούς που δεν δείχνουν μόνο τον χρόνο, αλλά τον επιθυμούν.

Οι οίκοι που δημιουργούν αυτά τα εκκεντρικά και άκρως συλλεκτικά κομμάτια –όπως οι Jaquet Droz, Ulysse Nardin και Richard Mille– δεν αρκούνται σε μια πρόκληση για το μάτι. Η τέχνη και η τεχνική συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία, δίνοντας σχήμα σε μια ιδιωτική απόλαυση που αποκαλύπτεται συχνά μόνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Οι ερωτικές σκηνές παραμένουν κρυφές, προορισμένες για τα μάτια του κατόχου τους και για όσους εκείνος επιλέξει να τις μοιραστεί.

Πέρα από την πρόκληση και το χιούμορ που συχνά χαρακτηρίζουν αυτά τα δημιουργήματα, υπάρχει μια φιλοσοφική διάσταση: η ένωση του χρόνου με την επιθυμία, του ρολογιού με την σάρκα, του μηχανικού με το ανθρώπινο. Είναι σαν μια υπενθύμιση ότι ο χρόνος δεν είναι μόνο χρήμα ή ευθύνη, αλλά και παιχνίδι, ένστικτο, φαντασίωση.

Photos Courtesy of www.ulysse-nardin.com