του Χρήστου Ζαμπούνη

«Η μόνη περίπτωσις όπου επιτρέπεται να υψώνουμε το δάκτυλο είναι όταν θέλουμε να βγάλουμε το μάτι κάποιου ενοχλητικού», συνήθιζε να σχολιάζει, με τον χαρακτηριστικό του βιτριολικό τρόπο, ο κόμης Jacques de Ricaumont, κάθε φορά που ένας από εμάς, προς επίρρωσιν της επιχειρηματολογίας του, έκανε αυτήν την κίνηση.

Προχθές το βράδυ, θυμήθηκα τον συγγραφέα του βιβλίου «Eloge du snobisme» όταν είδα τον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας Νίκο Χαρδαλιά να κατακεραυνώνει τους ηλικιωμένους συμπατριώτες μας που συνωστίζοντο στις τράπεζες, είτε για να πάρουν την σύνταξή τους, είτε για να πληρώσουν έναν λογαριασμό, είτε για να κάνουν μία ρύθμιση που απαιτεί φυσική παρουσία.

Ας του δώσω ένα ελαφρυντικό. Άλλο να συζητάς για την παλινόρθωση της μοναρχίας σε ένα λογοτεχνικό σαλόνι του boulevard Saint Germain και άλλο να έχεις αγωνία για την δημόσια υγεία των συμπολιτών σου. Από την άλλη, η σύγκρισις με τον επίσης παρόντα στην καθημερινή ενημέρωση για τον κορωνοϊό καθηγητή Σωτήρη Τσιόδρα, είναι αναπόφευκτη.

Τούτων δοθέντων, θα αποφύγω, όπως προστάζει το Savoir Vivre, να κατακρίνω τον φιλόδοξο πολιτικό δίνοντάς του μαθήματα καλής συμπεριφοράς, και θα προκρίνω το θετικό παράδειγμα του εθνικού μας ήρωα, ο οποίος με σεμνότητα, ψυχραιμία και μέτρο αποτελεί την ενσαρκωμένη αντίστιξη στον φόβο και τον πανικό. Άλλωστε, είναι παγκοίνως γνωστό ότι δύνασαι να πεις τα καλύτερα πράγματα με άσχημο τρόπο και τα χειρότερα πράγματα με ωραίο τρόπο.