Στον αχνό καπνό ενός παράνομου μπαρ στο Μανχάταν, γύρω στο 1936, ο Luca Torelli ανάβει άλλο ένα τσιγάρο, με την ουλή του να συσπάται σαν κακή ανάμνηση περιμένοντας την επόμενη αποστολή. Τον αποκαλούν Torpedo-τορπίλη – ψυχρός, ακριβής, ιταλοαμερικανός αλήτης, με κοστούμι pinstripe, ο τύπος που θα πυροβολούσε τη μητέρα σου για 500 δολάρια.
Του Απόστολου Κοτσάμπαση
Ο Enrique Sánchez Abulí επινόησε τον ήρωα του κόμικς Torpedo, στη Βαρκελώνη στις αρχές των ‘80ς. Αρχικά συνεργάστηκε με τον Αμερικανό Alex Toth, ο οποίος σχεδίασε τις δύο πρώτες ιστορίες με αυστηρές, μινιμαλιστικές γραμμές. Το Torpedo 1936 δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο τεύχος #32 του ισπανικού περιοδικού τρόμου Creepy τον Φεβρουάριο του 1982. Λίγο αργότερα τα παράτησε –πολύ αίμα, πολύ βιασμός, πολλά γ… στους διαλόγους. Ο Toth ήθελε ηθικές αποχρώσεις, ο Abulí ήθελε μηδενισμό, καθαρό και χωρίς υπονοούμενα.
Μετά από εκείνον ανέλαβε ο Jordi Bernet και όλα έδεσαν. Η τέχνη τού σχεδίου του γεμάτη σκιές και καμπύλες – γυναίκες με ατελείωτα πόδια, κακοποιοί με πρόσωπα στα όρια του γκροτέσκο, δρόμοι υγροί από τη βροχή που αντανακλά ψέματα από νέον. Στυλιζαρισμένο νουάρ, κινηματογραφικό σαν ονειρεμένη σκηνή του Scorsese, αλλά πιο σκληρό, πιο ευρωπαϊκό, λιγότερο συναισθηματικό. Ο Bernet ζωγραφίζει τη βία σαν πορνογραφία: ρητή, παρατεταμένη, σχεδόν όμορφη. Τα σενάρια του Abulí είναι το πραγματικό δηλητήριο – σύντομα, βίαια επεισόδια όπου ο Torelli και ο παραμορφωμένος βοηθός του Rascal, αναλαμβάνουν δουλειές από μαφιόζους, προδίδουν τους πάντες και συνήθως καταλήγουν με τα χρήματα ή το κορίτσι ή και τα δύο, καλυμμένοι με το αίμα κάποιου άλλου.
Οι διάλογοι χαρακτηρίζονται από σκληρό σαρκασμό, γεμάτο βωμολοχίες, κάθε ατάκα είναι ένα χτύπημα ή ένα λογοπαίγνιο, που εκφέρεται με ατάραχα ενώ οι σφαίρες σφυρίζουν ολόγυρα. «Η ζωή είναι σκληρή», μπορεί να πει ο Torelli, καθώς πυροβολεί κάποιον κακομοίρη στο κεφάλι. Μαύρο χιούμορ, από το είδος που σε αφήνει να κοιτάς τη σελίδα, αβέβαιος αν πρέπει να γελάσεις ή να την κλείσεις. Η ιστορία διαδραματίζεται κατά τη Μεγάλη Ύφεση, γιατί τότε η Αμερική ήταν ωμή – ουρές για συσσίτιο, γκάνγκστερ σε Cadillac, η Ποτοαπαγόρευση που μετέτρεπε όλους σε υποκριτές. Δεν υπάρχουν ήρωες εδώ, μόνο αρπακτικά. Η μόνη επαναλαμβανόμενη σπίθα είναι η Susan, αυτή η πονηρή γυναίκα που ξεπερνά σε εξυπνάδα τον Torelli δύο, τρεις φορές, μια σπάνια λάμψη τιμωρίας σε έναν κόσμο όπου οι αμοραλιστές κερδίζουν πάντα.
Διάβασα το Torpedo όταν κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΒΑΒΕΛ noir, κάποτε στα τέλη του 20ου αιώνα, όταν τα κόμικς διατηρούσαν ακόμη την αίγλη και το μύθο τους. Σήμερα, τα τεύχη εκείνα, σπάνια πλέον, ανήκουν σε κάποιες προσωπικές συλλογές. Το Torpedo δεν είναι μυθιστόρημα λύτρωσης. Είναι το κόμικς αντίστοιχο ενός καθρέφτη που κρατιέται μπροστά στο κενό, κομψός και άδειος.
1
Το Torpedo 1936 είναι στυλιζαρισμένο νουάρ, κινηματογραφικό σαν ονειρεμένη σκηνή του Scorsese, αλλά πιο σκληρό, πιο ευρωπαϊκό, λιγότερο συναισθηματικό.
2
Ο Luca Torelli και ο παραμορφωμένος βοηθός του Rascal, αναλαμβάνουν δουλειές από μαφιόζους, προδίδουν τους πάντες και συνήθως καταλήγουν με τα χρήματα ή το κορίτσι ή και τα δύο, καλυμμένοι με το αίμα κάποιου άλλου.
Popular
