του Απόστολου Κοτσάμπαση

Συνήθιζα να κοροϊδεύω  τα κλισέ. «Ο χρόνος περνάει γρήγορα», «Η ζωή είναι στιγμές», «Δεν εκτιμάς ό,τι έχεις μέχρι να το χάσεις». Γελούσαμε με αυτά σε φοιτητικές παρέες, σχεδιάζοντας ζωές που θα αμφισβητούσαν τις μπανάλ αλήθειες. Σε οτιδήποτε έλεγαν οι γονείς μας για το χρόνο, την υγεία, τον έρωτα -σαν να διάβαζαν από κάποιο φθαρμένο φυλλάδιο αυτοβοήθειας- εμείς χαμογελούσαμε ειρωνικά, βάζοντας στη διαπασών Billy Idol στο Sony Walkman μας. Ήμασταν είκοσι, αήττητοι, γεμάτοι ενέργεια, λαμπεροί, άγριοι, με χαμηλόμεσο τζιν και δανεισμένη αυτοπεποίθηση. Το πεπρωμένο ήταν απλώς ένα όνομα κοκτέιλ στο μενού του μπαρ.

Όμως ο χρόνος, αυτός ο αμείλικτος προσωπικός γυμναστής, έχει διαφορετική άποψη. Το προσωπικό turning point έρχεται μ’ ένα τηλεφώνημα, μια άσχετη ώρα. Νιώθεις ξαφνικά, σαν να έσπασαν τα καλώδια του ανελκυστήρα.

Στην πορεία, τα κλισέ δεν έφτασαν με τυμπανοκρουσίες. Απλώς κάθισαν στο τραπέζι που είχα κρατήσει θέσεις για διαφορετικούς καλεσμένους. Ήρεμα και αναπόφευκτα. Και τότε, επιτέλους χαμηλώνεις την ένταση. Η ζωή, απαλλαγμένη από θόρυβο, είναι το απόλυτο είδος πολυτέλειας – ανεκτίμητη, μη επιστρέψιμη και ακριβώς τώρα.

Και να τη: Ένας τέλειος εσπρέσο στις 9:12 το πρωί, το αβίαστο χαμόγελο ενός ξένου, το ζεστό άγγιγμα από το φως του ήλιου.

Τα κλισέ της ζωής δεν είναι αστεία. Δεν έλεγαν ποτέ ψέματα. Είναι το λειτουργικό της σύστημα. Στο τέλος, βάζεις άλλο ένα ποτό, πίνεις μια γουλιά και παραδέχεσαι: είχαν δίκιο από την αρχή.