του Χρήστου Ζαμπούνη

Ύμνος εις την ελευθερίαν

Όσο περνούν τα χρόνια, αφίσταμαι της παρελθοντολογίας και αποφεύγω, όπως ο διάβολος το λιβάνι, την ναρκισσιστική υπενθύμιση μέσω φωτογραφιών με διασήμους όταν εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Για την Brigitte Bardot θα κάνω μία εξαίρεση, όχι με εικόνες. Ο κύριος λόγος είναι διότι «έσπασε τον καθρέπτη». Τι εννοώ; Το να αποσύρεσαι από το προσκήνιο στο απόγειο της δόξας σου, σε ηλικία μόλις 39 ετών, είναι μία υψίστη πράξη απελευθερώσεως από την τυρρανία της εικόνας σου. «Είμαι μία γυναίκα σαν όλες τις άλλες (…) όμως η ψυχή μου δεν μου ανήκει πια. Δεν μπορώ να ζήσω όπως επιθυμώ. Η ύπαρξή μου είναι απλά υπόγεια», θα εξηγήσει, αργότερα, για την απόφασή της. Το 1989, επ’ ευκαιρία μίας σειράς εκπομπών με θέμα την υπεράσπιση των ζώων (S.O.S. animaux), της ζήτησα να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη για την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», της οποίας ήμουν ανταποκριτής, τότε, στο Παρίσι. Εδέχθη με νεανικό, θα τον εχαρακτήριζα, ενθουσιασμό, διότι ελάτρευε, κατά δήλωσίν της, την χώρα μας και τον πολιτισμό της. Σε αυτήν ανέπτυξε τις ιδέες της για την απαγόρευση του εμπορίου προϊόντων με δέρμα μωρού φώκιας, μία προσωπική επιτυχία της, την κακομεταχείριση των αγρίων ζώων στα τσίρκα, την απαγόρευση των ταυρομαχιών, την εγκατάλειψη των κατοικιδίων κ.ά. Είχε θέσει ως όρο απαράβατο να μην μιλήσουμε για τον πρότερο βίο της, την ηθοποιΐα, την πολιτική και την προσωπική της ζωή. Ηγερία της Αριστεράς όταν υπεστήριξε την ανεξαρτησία της Αλγερίας, κατηγορήθη στην συνέχεια ως ακροδεξιά φασίστρια όταν εξέφρασε την συμπάθειά της στην Marine Le Pen λόγω του ότι η Γαλλίδα ηγέτις είναι φιλόζωη. Αναπολώ μία επίσκεψή μου στο Saint Tropez, στις αρχές του αιώνος, όταν οι τουρίστες επί ματαίω προσπαθούσαν επί θαλάσσης, με κυάλια, να την εντοπίσουν. Η ίδια παρέμεινε απροσπέλαστη, έως το τέλος, «Ελεύθερη πολιορκημένη».