του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο τουρκικός τίτλος της σειράς είναι «Biz Baskadir», ο εστί μεθερμηνευόμενον «Το κάτι άλλο». Οι υπεύθυνοι του Netflix, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, που θέλει τους τίτλους global, το άλλαξαν σε «Ethos» από το αρχαίο ελληνικό «Ήθος». Εδώ δεν χρειάζεται μετάφραση. Προσοχή! Δεν έχουμε να κάνουμε με μία παραγωγή τύπου «Σουλεϊμάν» ή έστω «Εζέλ» ή «Κισμέτ», αλλά για το αξιοσημείωτο καλειδοσκόπιο της σύγχρονης Τουρκίας. Χμ. Σωστός συνειρμός. Υπάρχουν τουρκικές σειρές στην διάσημη πλατφόρμα. Έπεται και η σωστή ερώτησις. Άραγε, υπάρχουν ελληνικές σειρές στο Netflix; Η απάντησις είναι μονολεκτική και περιλαμβάνει τρία γράμματα. Αρχίζει από Ο και τελειώνει σε Ι.

«Μία Τουρκία αντιμέτωπη με τον εαυτό της» θα μπορούσε να είναι ένας πιο δημοσιογραφικός τίτλος αυτής της υψηλής ποιότητος παραγωγής, αν και κάθε ήρωάς της είναι το «κάτι άλλο», οπότε θα συμφωνήσουμε με τον Berkun Oya που έγραψε το σενάριο και το σκηνοθέτησε, για την επιλογή του.

Εάν εξαιρέσουμε το κεντρικό θέμα της μαντήλας και της ισλαμοποιήσεως της κοινωνίας της γείτονος, αρκετοί από τους χαρακτήρες που παρουσιάζονται μας κάνουν να νοιώθουμε μία αδιόρατη οικειότητα. Τετρακόσια έτη στην Νότιο Ελλάδα και πεντακόσια στην Βόρειο Ελλάδα, οθωμανικής κατοχής δεν λησμονούνται εύκολα. Νοιώθουμε κοντά στους εξευρωπαϊσμένους ευκατάστατους πρωταγωνιστές –κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι Έλληνες–, νοιώθουμε μακριά από τους γεμάτους προκαταλήψεις –οπισθοδρομικούς θα τους χαρακτήριζε κανείς με τα σημερινά δεδομένα– φτωχούς μεροκαματιάρηδες. Οι αντιθέσεις της σύγχρονης Τουρκίας μοιάζουν αγεφύρωτες, όπως τις παρουσιάζει ο 43χρονος δημιουργός του «Ethos». Μέσα από την πολυπλοκότητα των σχέσεων, τα αδιέξοδα της επικοινωνίας και την αδυναμία να συγκροτηθεί μία κοινή ταυτότης, εθνική και πολιτιστική, ο θεατής θα ξεχωρίσει δύο μάτια. Τα μάτια της Oyku Karayel. Στην σειρά είναι μαντηλοφορεμένη. Στην πραγματική σειρά είναι εκκοσμικευμένη. Une merveille!