του Χρήστου Ζαμπούνη

Ως εκδότης, συγγραφεύς και συστηματικός αναγνώστης δεν δύναμαι παρά να επιχαίρω για τον θόρυβο ή, ας είμαι πιο επιεικής, το ενδιαφέρον που έχει προκαλέσει το υπό έκδοσιν βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Όσο ζούσα και εργαζόμουν στην Γαλλία, είχα την ευκαιρία, λόγω του επαγγέλματός μου, να γνωρίσω συναδέλφους δημοσιογράφους οι οποίοι παραλλήλως με την αρθρογραφία εβιοπορίζοντο συγγράφοντας βιογραφίες διασημοτήτων. Το ίδιο έπραξα και εγώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ιδρύοντας, μαζί με την αδελφή μου, τον εκδοτικό Οίκο «Φερενίκη». Στις αγγλοσαξωνικές χώρες οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονται ghost writers και στην Γαλλία negres. Στην Ελλάδα τούς λέμε αφανείς συγγραφείς. Εκ πείρας ομιλών, για να εκδοθεί ένα βιβλίο 762 σελίδων όπως η «Ιθάκη», χρειάζεται πολύς χρόνος, ομιλούμε για χρόνια, εκτός εάν είναι κανείς ο Honore de Balzac και σε πιέζουν τα χρέη. Επίσης, απαιτείται μία ευχέρεια στο γράψιμο, για να μην πω ένα ταλέντο. Θα ήτο, όμως, εκ μέρους μου απρεπές να υιοθετήσω την φήμη ότι ο προαναφερόμενος πολιτικός ανήρ υπέγραψε και δεν έγραψε το βιβλίο του. Σίγουρα θα είχε βοήθεια, τόσο στην συγκέντρωση του αρχειακού υλικού όσο και στην επιμέλεια του τελικού κειμένου. Εκείνο που δύναμαι να εικάσω είναι η επιλογή των προφορικών συνεντεύξεων λαμβάνοντας υπ’ όψιν την καλή ροή του λόγου του. Μία ενδιαφέρουσα διάστασις του «βιβλίου Τσίπρα» είναι ότι ενώ η πλειονότητα των πολιτικών συγγράφουν τα απομνημονεύματά τους όταν πλέον έχουν αποσυρθεί, ο ίδιος επέλεξε να το πράξει την χρονική στιγμή της επανεμφανίσεώς του. Σε μία χώρα με υψηλό πνευματικό επίπεδο όπως η Γαλλία, το φαινόμενο αποτελεί μία νέα τάση, όρα τα πρόσφατα παραδείγματα του πρώην πρωθυπουργού Dominique de Villepin, ο οποίος θέτει υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ή του επίσης πρώην πρωθυπουργού Edouard Philippe που προαλείφεται για την ίδια θέση. Χμμ. Η εταιρεία που συμβουλεύει τον εγχώριο πρώην πρωθυπουργό έχει έδρα το Παρίσι και φέρει το όνομα Publicis Communications. Pas mal.