Ήρθε στο γραφείο μου για να κάνουμε την συνέντευξη…Είχε αργήσει δέκα λεπτά και ζήτησε είκοσι φορές συγνώμη.

Ευγενής, με χειμαρρώδη λόγο, άνετη, βέβαιη, τολμηρή, μιλά γρήγορα,  ψάχνει να μεταφράσει λέξεις στα ελληνικά, θυμάται περιγράφει και ζει ξανά και ξανά εικόνες από ρεπορτάζ που έκανε σε δύσκολες χώρες  με «άγνοια κινδύνου», ειλικρινής, δεν μασάει τα λόγια της, μοιάζει άφοβη.

του Λάμπη Ταγματάρχη

Η συνέντευξη ξεκίνησε για αυτά που  συμβαίνουν στην Ευρώπη. Η ίδια ανταποκρίτρια στις Βρυξέλλες για πολλά χρόνια κατά τη διάρκεια της κρίσης, γνωρίζει τα μέσα και τα έξω αυτού της πολύπλοκου συστήματος. Αλλά η συζήτηση ευτυχώς ή δυστυχώς πήγε γρήγορα αλλού.

Αν θέλετε να μάθετε πως ένας δημοσιογράφος φτάνει να γίνει ανταποκριτής σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, αν θέλετε να μάθετε τι έγινε σε μια φυλακή ανηλίκων στο Περού, αν θέλετε να μάθετε πως εξαιτίας της παραιτήθηκε ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, αν θέλετε να διαβάσετε για άγρια ρεπορτάζ στην Αίγυπτο και τον άνθρωπο-θαυμα στη Αϊτή, είστε στις σωστές σελίδες…

Η ταινία ξεκινά.

Τίτλοι αρχής:

Ελένη Βαρβιτσιώτη, της γνωστής πολιτικής οικογένειας… αυτής που στα μεσημεριανά τραπέζια, στις πολιτικές συζητήσεις με τα τρία αδέλφια της  και τον  μπαμπά υπουργό «δεν προλάβαινε να πάρει το λόγο και γι αυτό «αντί να μιλά της αρέσει περισσότερο να ακούει ιστορίες ανθρώπων»

Δημοσιογράφος βραβευμένη.

Έχει ήδη ένα βιβλίο στο βιογραφικό της για την ελληνική οικονομική κρίση, « Η Τελευταία Μπλόφα» που συνέγραψε με την  κα. Βικτώρια Δενδρινού και  χαρακτηρίστηκε το 2019 το βιβλίο της χρονιάς.

-Πρώτη σου δουλειά;

-«Οι Φάκελοι» του Παπαχελά μαζί με τον Τέλλογλου και την Παπαϊωάννου….

-Το πρώτο ρεπορτάζ;

-Ήταν οι αγνοούμενοι της Κύπρου. Υπήρχε…

-Μεγάλο θέμα!

– Ναι. Το οποίο μου πήρε και σχεδόν ένα χρόνο να βγάλω άκρη, γιατί πλανιόταν η θεωρία πως ένας αγνοούμενος, ο Χρηστάκης Λοΐζου ήταν ακόμα ζωντανός καθώς τον είχαν απαγάγει μωρό οι Τούρκοι κατά την διάρκεια της εισβολής. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη του Χρηστάκη. Είχα πάει…δεν ξέρω πόσες φορές στην Κύπρο.

– Και τι έβγαλε το ρεπορτάζ;

– Ότι δεν υπάρχει. Προφανώς υπήρχαν,  κυκλώματα, τα οποία εκμεταλλευόντουσαν τις οικογένειες που έψαχναν για τους δικούς τους, και για χρόνια τους έδιναν ψεύτικες ελπίδες επί πληρωμή…

-Πρώτη φορά που είδες το όνομά σου γραμμένο στους τίτλους τέλους…

– Πω ,πω, ναι.

-Τι συναίσθημα παράγει;

-Είναι πολύ έντονο το συναίσθημα ότι την δουλειά σου την βλέπουν και άλλοι. Την πρώτη φορά που κάναμε σύσκεψη για τα θέματα της εκπομπής γύρισε ο Αλέξης Παπαχελάς και μου λέει «Εσύ τι πιστεύεις;» και εγώ αναρωτήθηκα «Σε ποιον μιλάει; Γύρισα πίσω μου να δω αν υπήρχε κάποιος άλλος»

-Γιατί αναρωτήθηκες;

-Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με τρία αδέλφια, αγόρια, αρκετά μεγαλύτερα. Μόνο πολιτικές συζητήσεις στο τραπέζι. Δεν είχα ποτέ δυνατότητα να μιλήσω. Δεν προλάβαινα βασικά. Γι’ αυτό νομίζω έγινα πολύ καλή στο να ακούω ιστορίες.

-Πες μου μια ωραία ιστορία που άκουσες.

-Όχι. Θα σου πω καλύτερα για μια τρελή εκπομπή  που κάναμε στην Αργεντινή. Αν θυμάσαι το 2013 υπήρχε η συζήτηση αν πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Αργεντινής ή όχι, δηλαδή αν θα ήταν καλύτερα να μην πληρώσουμε τα χρέη μας στο ΔΝΤ.

-Αυτό που υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ τότε;

-Ναι. Μιλούσα ισπανικά και μου λέει ο Αλέξης Παπαχελάς «Πήγαινε στην Αργεντινή και κάνε ένα ρεπορτάζ τι έγινε στη χώρα μετά τη δική τους οικονομική κρίση».

–Και φτάνεις στην κοντινή Αργεντινή;

Ναι. Κάνω μια σειρά από συνεντεύξεις. Ο μόνος κυβερνητικός ο οποίος δέχεται να μου μιλήσει είναι ο υπουργός οικονομικών αφού έχω πάρει 20 φορές τηλέφωνο στο γραφείο του.

-Πάλι καλά…

– Έρχεται η ώρα της συνέντευξης. Μου λένε θα αργήσει .Περνάει μία ώρα, δύο ώρες. Περνάνε τρεις ώρες. Έρχεται αλαφιασμένος.

-Το βασικό πρόβλημα της Αργεντινής τότε ήταν ο υψηλός πληθωρισμός;

-Σωστά. Οπότε η πρώτη ερώτηση είναι ποιος είναι ο πληθωρισμός στην Αργεντινή; Υπήρχε η συζήτηση ότι η κυβέρνηση δίνει πιο χαμηλά νούμερα για να ωραιοποιήσει την κατάσταση της οικονομίας. Λέει, είναι κοντά στο 10,2. Δεύτερη ερώτηση. Το ΔΝΤ θα σας βάλει κυρώσεις για λανθασμένα στατιστικά στοιχεία. Τι θα κάνετε για αυτό; Σταματάει. Αρχίζει να μου κάνει κάτι νοήματα η βοηθός του. Μου λέει ο υπουργός «Θέλω να φύγω». Λέω «ahora porque?» μόλις ξεκινήσαμε!  Μου λέει «Κλείσε την κάμερα». Η κάμερα κλείνει αλλά συνεχίζει και γράφει μόνο ήχο. Εκεί λέει «είναι πολύ δύσκολες οι ερωτήσεις σου κι εγώ πρέπει να φύγω. Είμαι κουρασμένος». Καλώ στην Αθήνα. Λέω «Έχουμε καταστραφεί». Έχω ένα ρεπορτάζ που είναι μονόπλευρο και έναν υπουργό οικονομικών, ο οποίος έφυγε στη μέση της συνέντευξης γιατί δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις…

-Και τι έκανες; Τσάμπα το ταξίδι;

– Γυρνάω στην Αθήνα και η εκπομπή παίζει μετά από μήνες ,με ήχο μόνο, στο σημείο που ο υπουργός δεν απαντάει στην ερώτηση και φεύγει. Ξυπνάω την επόμενη μέρα και βλέπω χιλιάδες followers στο Twitter.

– Είχαν δει το απόσπασμα…

-Ναι. Το «θέλω να φύγω» του υπουργού γίνεται viral στη χώρα. Η εκπομπή γίνεται πρωτοσέλιδο σε όλες τις αργεντινές εφημερίδες, έβγαινα στα δελτία και τα ραδιόφωνα τους. Με την απάντηση του,όχι μόνο αποκαλύφθηκε ότι ο πληθωρισμός ήταν ψηλότερος από αυτόν που παρουσίαζαν μέχρι τότε αλλά και ο υπουργός αναγκάστηκε λίγες μέρες μετά να παραιτηθεί.

–Που σπούδασες;

-Στην Αμερική.

-Και πότε αποφάσισες να γίνεις δημοσιογράφος;

– Σ’ ένα εκπαιδευτικό ταξίδι με το πανεπιστήμιο βρέθηκα στην Ινδία.

-Πως βρέθηκες στην Ινδία;

-Μπήκαμε σ ένα πλοίο μια ομάδα φοιτητών  για τέσσερις μήνες και κάναμε  το γύρο του κόσμου. Το πλοίο  σταματούσε σε διάφορα λιμάνια. Έτσι κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο Τσενάι της Ινδίας  σ ένα χωριό, το οποίο μένουν η κάστα των Dalits, αυτοί που μέχρι πρόσφατα ονομάζονταν Ανέγγιχτοι.

-Γιατί τους έλεγαν έτσι;

-Γιατί θεωρούνται «βρώμικοι», αν κάποιος τους αγγίξει υποτίθεται μολύνεται. Είναι η χαμηλότερη κάστα της Ινδίας, κοινωνικά απομονωμένοι,  είναι σύγχρονοι σκλάβοι, συνήθως δουλεύουν σε  μεγάλες εκτάσεις γης, όπου αμείβονται ελάχιστα κι όταν κάτι δεν πάει καλά, αρρωστήσουν ή χρειαστούν κάτι βάζουν ένα τεράστιο χρέος πάνω τους, το οποίο μεταφέρεται από γενιά σε γενιά…

-Πως έγινες δημοσιογράφος ρώτησα.

-Βρίσκομαι λοιπόν σ’ ένα από αυτά τα χωριά που τα σπίτια είναι καλύβες φτιαγμένες από λάσπη, οι άνθρωποι είναι απίστευτα χαρούμενοι με την παρουσία μας, νιώθουν μεγάλη τιμή ότι εμείς οι ξένοι βρισκόμαστε εκεί. Το βράδυ έχουμε βάλει τα sleeping bags στο μοναδικό κτήριο με τσιμεντένιο πάτωμα, ανάμεσα σε ό,τι έντομα μπορείς να φανταστείς και εννοείται χωρίς ηλεκτρικό.

-Άλλο ρώτησα!

-Κι έρχεται ο δάσκαλος του χωριού… και μας λέει «Κάντε ένα κύκλο» κι ανάβει ένα κερί. Σας το λέω και ανατριχιάζω. Αμέσως όλο το δωμάτιο από το μαύρο σκοτάδι φωτίζεται. «Βλέπετε με ένα κερί πόσο φως μπορεί να δημιουργηθεί;» Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν ρεύμα να διαπερνά το σώμα μου. Σκέφτηκα αμέσως ότι όπως ένα κερί μπορεί να φωτίσει ένα σκοτεινό δωμάτιο, έτσι και μια μόνο φωνή μπορεί να ακουστεί και να κάνει μια μεγάλη αλλαγή. Στο μυαλό μου από εκείνη την στιγμή ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να δώσω φωνή σε αυτούς που δεν έχουν.

-Το κατάφερες νομίζω…

-Σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να γυρίσω και η ζωή μου να είναι  ίδια. Πρέπει κάτι να κάνω. Κάτι μικρό. Δεν έχει σημασία, αλλά κάτι πρέπει να κάνω.

– Να γίνεις ένα μικρό κερί.

– Ναι και όσο φως αυτό μπορεί να σκορπίσει.

-Εκεί παίρνεται η απόφαση;

– Εκεί παίρνεται η απόφαση.

-Τώρα εργάζεσαι για τους Financial Times.

-Ναι,  είμαι η ανταποκρίτρια  για Ελλάδα και Κύπρο. Και συγχρόνως είμαι και αναλύτρια στο δελτίο του  ΑΝΤ1 .

-Και τι κάνει ο ανταποκριτής των Financial Times στην Ελλάδα και στην Κύπρο; Εννοώ εκτός από το να γράφει και να στέλνει ειδήσεις.

-Εκτός από τις ειδήσεις, υπάρχουν και  πολλά μεγαλύτερα projects.

-Πες μου ένα που τρέχει τώρα.

– Φτιάχνουμε ένα μεγάλο podcast για το Qatar gate. Για το τι έγινε.

-Όταν λες μεγάλο;

-Σχεδόν ένας χρόνος έρευνας. Σκοπός είναι να βγει πριν τις Ευρωεκλογές. Οπότε εγώ έχω το κομμάτι στο οποίο εμπλέκεται η Ελλάδα, την Εύα Καϊλή κτλ. Συγχρόνως κάνω έρευνες, τις οποίες δουλεύω παράλληλα  με την τρέχουσα επικαιρότητα.

-Και τώρα ποια έρευνα τρέχεις;

-Τη νοθεία του μελιού. Είναι το πέμπτο πιο νοθευμένο προϊόν στον πλανήτη, αν μπορείς να σκεφτείς…

-Ομολογώ πως δεν το ήξερα, αλλά καμία σχέση με το Κατάρ…

-Πρέπει να έχεις πολύ καλά αντανακλαστικά και πρέπει να είσαι ενημερωμένη για  πολλά και διαφορετικά αντικείμενα.

– Πως ξεκινούν όλα αυτά;

-Από τους  «Φακέλους» του Αλέξη Παπαχελά.

Από εκεί ξεκίνησα 22 ετών.  Κι έμεινα δέκα χρόνια. Όταν η εκπομπή σταμάτησε βρέθηκα λίγο απότομα στις Βρυξέλλες ως ανταποκρίτρια για την Καθημερινή και τον ΣΚΑΙ. Δεν είχα γράψει για εφημερίδα. Και οι φορές που είχα βγει live στην τηλεόραση ήταν ελάχιστες. Α…δεν είχα ιδέα και για τα  ευρωπαϊκά.

– Και πόσο καιρό έμεινες εκεί;

-Έξι χρόνια. Όταν πήγα, χρειάστηκε να διαβάσω και να μάθω πάρα πολλά για να καταλάβω πως λειτουργεί η Ευρώπη. Ήταν στις αρχές του 2014 επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά που υπήρχε κάποια ομαλότητα. Άμα θυμάσαι, μόλις είχε βγει η Ελλάδα στις αγορές… Και μετά, ξεκίνησε η καταιγίδα.

– Δεν έπληττες…

– Δεν πρόβαλα να πλήξω!

– Η καταιγίδα πότε αγρίεψε;

– Από το καλοκαίρι του ’14 φαινόταν ότι θα ήταν δύσκολο να κλείσει εκείνη η περίφημη αξιολόγηση. Ζητούσαν πολλά οι δανειστές και δεν θέλαν να κάνουν πίσω και συγχρόνως στην Ελλάδα υπήρχε και μία μεταρρυθμιστική κόπωση.

-Τώρα με κρύο αίμα και με όλη την εμπειρία που έχεις μετά το βιβλίο που έγραψες, όλο αυτό το πρώτο εξάμηνο του 2015  ήταν προϊόν απειρίας; Ήταν αφέλεια; Ήταν αλαζονεία; Ήτανε υπεροψία; Ήταν άγνοια;

-Νομίζω, είπες όλες τις σωστές λέξεις. Σε μεγάλο βαθμό ήταν η απειρία και αγνοία κινδύνου.

-Εσύ έχεις άγνοια κινδύνου;

-Μάλλον ναι.

-Άγνοια κινδύνου, σελίδα πρώτη.

-Όταν αποφάσισα να πάω σ’ ένα εθελοντικό πρόγραμμα στο Περού. Έφυγα από τη Βοστώνη για να δουλέψω σε μια φυλακή ανηλίκων. Δεν το σκέφτηκα πολύ, σε πέντε μέρες ήμουν στο Κούσκο…

Τα μισά μου λεφτά τα είχα ήδη ξοδέψει πριν καν φτάσω. Αγόρασα μια  κάμερα. Πέραν του ότι δεν ήξερα κανέναν εκεί, δεν ήξερα ούτε πού θα μείνω ούτε τι ακριβώς θα κάνω. Για μια βδομάδα δεν μπορώ να κουνηθώ μέχρι να εγκλιματιστώ καθώς η πόλη του Κούσκο είναι σε πολύ υψηλό υψόμετρο. Φτάνω επιτέλους στη φυλακή και λέω «Γεια σας. Ήρθα».

-Σαν ταινία μοιάζει…

-Ε, κι αρχίζω και δουλεύω σε αυτές τις φυλακές με δύο άλλες εθελόντριες, και σιγά-σιγά  αρχίζω να τραβάω με την κάμερα. Μένω 3 μήνες και φτιάχνω ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή των παιδιών εκεί.

-Πως ήταν εκεί;

-Ήταν μικρά παιδιά, αγόρια που ζούσαν στους δρόμους, που ακόμα και 14 ετών μπορεί να είχαν δολοφονήσει τον μπαμπά  τους, άλλα να είχαν βιάσει, άλλα να είχαν κλέψει….

-Το  πιο δυνατό σου στοιχείο ως ρεπόρτερ ποιο θα έλεγες πως είναι; .

-Νομίζω ότι είμαι πολύ καλή στην επαφή με τους ανθρώπους.

-Σε εμπιστεύονται οι άνθρωποι…

-Ναι. Νομίζω πως ξέρω πώς να προσεγγίσω κάποιον και πώς να τον κάνω να νιώσει άνετα να μου μιλήσει. Είτε αφορά έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο ο οποίος θα μου εμπιστευτεί ένα απόρρητο έγγραφο είτε έναν Ινδό αγρότη που θα με εμπιστευτεί με την ιστορία του.

-Αυτό είναι ταλέντο; Τι είναι ταλέντο;

– Όταν παντρεύεται το πάθος σου με μια ιδιαίτερη κλίση.

– Στους Financial Times πώς προσλαμβάνεσαι;

– Δύσκολα.

-Πέρασες από συνέντευξη;

– Γύρους συνεντεύξεων. Εκεί σε αντίθεση με το τι μπορεί να πιστεύει κάποιος, τ’ όνομά μου ήταν εμπόδιο. Γιατί έπρεπε να πειστούν για την αμεροληψία μου και την δημοσιογραφική μου ακεραιότητα.

-Που ένοιωσες φόβο;

-Στο Κάιρο. Είναι 2012, έχει ξεκινήσει η «Αραβική άνοιξη» αν θυμάσαι τότε.

-Πολύ καλά.

-Είναι οι μέρες που γίνονται οι τεράστιες διαδηλώσεις στη χώρα με σκοπό να ρίξουν τον επί 30 χρόνια πρόεδρο της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ. Και θέλουν κάποιον από το ΣΚΑΪ να πάει να καλύψει. Λέω «Εγώ. Ναι. Εννοείται». Και βρίσκομαι μέσα σε ένα βράδυ στο Κάιρο μόνη μου. Χωρίς εικονολήπτη.  Χωρίς μεταφραστή. Βρίσκομαι στην πλατεία Ταχρίρ… Δεν ήταν πολύ έξυπνη επιλογή αυτή.

-Και πως έστελνες τις ανταποκρίσεις;

-Το Associated Press είχε ένα στούντιο, στο οποίο πήγαινα κι έστελνα. Κάθε βράδυ άκουγα πυροβολισμούς από το δωμάτιο μου, ο τόπος έβραζε.

-Δεν θα έλεγες εύκολες τις συνθήκες…

-Το καθεστώς Μουμπάρακ δεν ήθελε καθόλου την κριτική από ξένους δημοσιογράφους. Οπότε βρισκόμασταν υπό διωγμό. Κάποια στιγμή ο συνάδελφός μου από την Καθημερινή, ο Πέτρος  Παπακωνσταντίνου, έρχεται ένα πρωί με μαχαιρωμένο πόδι και με ανοιγμένο κεφάλι. Του λέω «Πάμε αμέσωςστο νοσοκομείο». Εκεί που περιμένω να τον ράψουν, έρχεται ένας αστυνομικός και μου φωνάζει: «Έλα μαζί μας τώρα!». Ήξερα πως αν βρισκόμουν στο αστυνομικό τμήμα δεν θα ξαναέβγαινα. Αρχίζω να φωνάζω: «Δεν υπάρχει περίπτωση! Δεν πάω πουθενά!». Παίρνω τον διευθυντή μου ο οποίος επικοινωνεί με τον Έλληνα πρέσβη. Μου λέει: «Έρχεται ο πρέσβης τώρα». Τέλος πάντων, σώζομαι από εκεί.

-Κι από κει;

-Λίγες μέρες αργότερα είμαι στην πλατεία Ταχρίρ… Έχω  την κάμερα  και τραβάω -έχω αποκτήσει πλέον και μεταφράστρια. Σιγά-σιγά το πλήθος αρχίζει να με περικυκλώνει. Μέσα σε 5 λεπτά έχουν μαζευτεί περίπου 60 Αιγύπτιοι, οι οποίοι αρχίζουν και μου φωνάζουν. «Σταμάτα να τραβάς!». Εγώ προφανώς δεν καταλαβαίνω απλά ακούω τη μεταφράστρια να μου φωνάζει: «Eleni, run!» Κι αρχίζω να τρέχω και να έχω ένα οργισμένο πλήθος από πίσω μου. Στρίβω σ’ ένα δρομάκι και συνειδητοποιώ ότι είναι αδιέξοδο. Κολλημένη στον τοίχο κάποιος μου παίρνει τη βιντεοκάμερα και μου την πετάει κάτω και κάποιος μου σπάει τη φωτογραφική μου μηχανή… Εγώ να χτυπάω μανιακά το κουδούνι μιας καγκελόπορτας! Μου ανοίγει ένας άνδρας και μπαίνω μέσα. Με έσωσε. Έτρεμα ολόκληρη ακόμα και τώρα που στο λέω τα χέρια μου τρέμουν…

– Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου τολμηρό;

– Είμαι περιπετειώδης και τολμηρή.

–Tι είναι αυτό που σε κάνει να μη φοβάσαι;

-Σκέφτομαι πολύ συχνά ότι η ζωή είναι μικρή κι ότι τελικά δεν έχω τίποτα να χάσω. Τι θα χάσω;

-Τη ζωή σου. Έστω τη μικρή ή τη  μεγάλη…

– Εντάξει. Ναι. Το μυαλό μου δεν πάει όμως στο κακό. Είχα μια μαμά, η οποία με μεγάλωσε χωρίς να βάζει ποτέ το κακό στο μυαλό της. Ποτέ δεν μου έλεγε «Πρόσεχε. Υπάρχει ο τάδε κίνδυνος».

 -Τι σου έλεγε όμως   που το κρατάς φυλαχτό;

– Ότι «η ζωή είναι για τους τολμηρούς.»

-Ο μπαμπάς σου ;

– Και ο μπαμπάς μου δεν με φόβιζε ποτέ, το αντίθετο. Συνήθως κάτι μουρμούριζε όταν του έλεγα τα σχέδια μου και κατέληγε στο «κάνε ότι νομίζεις».

-Όπως όλοι οι μπαμπάδες ο σοφός κύριος Γιάννης…

-Ως τέταρτο παιδί μεγάλωσα κάπως στον αυτόματο. Τα έκανα όλα μόνη μου από μικρή, οπότε ανέπτυξα μία μεγάλη  αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

-Θυμάσαι την πρώτη αποστολή σου;

-Ήταν όταν έγινε ο καταστροφικός σεισμός στην Αϊτή. Στον ΣΚΑΙ δεν ήθελε κανένας να πάει.  Ούτε καμεραμάν. Και μου λένε  «Θες να πας;» Λέω «Ναι». Και έρχεται μαζί ο αρχισυντάκτης της εκπομπής, Άγγελος Πετρόπουλος, κολλητός μου φίλος…

-Ωραία ιστορία…

-Τρελή ιστορία… Πως πετάξαμε, με τι πετάξαμε, που προσγειωθήκαμε, πως βγήκαμε απ’ το αεροδρόμιο, που μέναμε. Η πόλη ήταν ισοπεδωμένη…

-Που μείνατε;

-Στο παρκινγκ ενός ξενοδοχείου μέσα στο αυτοκίνητο για κάποιες μέρες… Εκεί έμενε όλο το CNN,  σε κανονικά δωμάτια, όχι σαν εμάς. Εκεί έμενε και Christiane Amanpour.

-Η διευθύντρια του CNN;

-Nαι, η δημοσιογράφος που θαυμάζω πιο πολύ. Εκεί την γνώρισα και της είπα ότι η δουλειά της ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που έγινα δημοσιογράφος.

-Προφανώς δε σε αναγνώρισε, ε;

-Εννοείται… Εκεί έχουν περάσει πλέον 10 μέρες από τον σεισμό και ένα πρωινό μαθαίνουμε πως άκουσαν κάποιον ζωντανό στα ερείπια. Τρέχουμε… εγώ κι ο Άγγελος, και έχουμε μαζί και την ελληνική ομάδα διάσωσης. Είμαστε πρώτοι στο σημείο, στήνουμε το τρίποδο, την κάμερα και μετά από ώρα έρχονται δίπλα μας το  CNN,το ΒΒC τα μεγαλύτερα δίκτυα το κόσμου..

-Συνάδελφοι!

-Μπαίνει πρώτη στα συντρίμμια η ελληνική ομάδα διάσωσης. Αρχίζουμε να εκπέμπουμε ζωντανά και ερχόταν κάθε λίγο ο Έλληνας αρχηγός της ομάδας live και μας ενημέρωνε πως προχωράνε. Και καταφέρνουν και βγάζουν τον άνθρωπο, που είναι το θαύμα της Αϊτής, ζωντανό από τα συντρίμμια. Και είμαστε εμείς οι δύο πρωτάρηδες από την Ελλάδα μπροστά-μπροστά να έχουμε το πληρέστερο ρεπορτάζ.

-Ωραίες στιγμές, μοναδικές. Μικρή δεν είσαι για να έχεις κάνει τόσα πολλά; Εννοώ να έχεις τόσες εμπειρίες;

-Τι σημασία έχει αυτό;

-Μπορεί και να μη έχει! Την κυνηγάς την τύχη σου όμως;

– Σου λέω, η ζωή είναι μικρή. Πρέπει να τη ζεις κάθε στιγμή.

-Σ’ ευχαριστώ πολύ!

-Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πολύ!

Φωτογραφίες: Γιάννης Βασταρδής