του Χρήστου Ζαμπούνη

 Το 1991, ο 20χρονος τότε Νικολίν εγκατέλειψε την στρατιωτική μονάδα του στο Αργυρόκαστρο, και μέσα σε μία νύκτα, περπατώντας, διέσχισε τα σύνορα και εισήλθε στην Ελλάδα. Αφού πέρασε λίγο χρόνο σε ένα κέντρο κρατήσεως στην Καστοριά, μέσω ενός γνωστού έφθασε στον Πειραιά. Εκεί έκανε διάφορες δουλειές μέχρι να καταλήξει σερβιτόρος στην ταβέρνα «Ο Διάσημος» της Πειραϊκής. «Ό,τι έμαθα το οφείλω στο αφεντικό μου Ηλία Κουρουνιώτη, που πέθανε πρόσφατα. Ήταν δάσκαλος, καλός άνθρωπος, δεύτερος πατέρας», εξομολογείται σε ρέουσα ελληνική γλώσσα. Ύστερα από 14 χρόνια και 8 μήνες, ο Νίκος, όπως τον φώναζαν όλοι, πήρε την γυναίκα του και τα δύο παιδιά του και γύρισαν στην Αλβανία. «Μόλις είχε γίνει το “μπαμ” στο Χρηματιστήριο. Ένιωσα ότι έπρεπε να φύγω και να ανοίξω την δική μου δουλειά». Στα Τίρανα όπου εγκατεστάθη, δεν γνώριζε κανέναν. Έχοντας αποκτήσει μία γνώση γύρω από τα θαλασσινά, απεφάσισε να ανοίξει μία ψαροταβέρνα. Έως τότε, οι συμπατριώτες του πήγαιναν στο Δυρράχειο για ψάρι. «Με στήριξαν οι 7.000 Έλληνες που δούλευαν τότε στα Τίρανα – και συνεχίζουν». Το βράδυ που πήγαμε το εστιατόριο ήταν γεμάτο από εύπορους συμπατριώτες του, εάν κρίνω από τα χρυσαφικά και τα αξεσουάρ των θαμώνων. «Υπάρχει μία εξέλιξη στο φαγητό. Παλιά έρχονταν και έπιναν πέντε μπουκάλια κρασί και έτρωγαν λίγο. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Έχουμε συνδυάσει δύο κουλτούρες. Την ελληνική και την ιταλική. Είναι σαν μελωδία». Με υπερηφάνεια μου δείχνει δύο ευμεγέθη ψηφιδωτά που παρήγγειλε στον φημισμένο καλλιτέχνη Saimir Strorti. Στο πρώτο αναπαριστάται ο θεός Ποσειδών. Στο άλλο μία σέξι κοπέλα που περιμένει τον ψαρά να έλθει, κοιτώντας μία βάρκα στη θάλασσα. Τα ψάρια του έρχονται από τους Αγίους Σαράντα και είναι πάμφρεσκα. «Μου έλεγε το αφεντικό μου στην Ελλάδα για την κουτσομούρα του Ιονίου και δεν καταλάβαινα, γιατί ήταν δεύτερο ψάρι σε σχέση με το μπαρμπούνι. Τώρα ξέρω», καταλήγει όλο νόημα.

«Golden Hook (Grepi I Arte)» Rruga Nikolla Jorga, Tirane