Το βελούδινο σακάκι μπαίνει στο δωμάτιο σαν φάντασμα από μια άλλη εποχή, μια υπενθύμιση ότι οι άνδρες κάποτε πίστευαν στο θέατρο της ζωής.

Εμφανίζεται στα τέλη του 18^ου  αιώνα, με τους αριστοκράτες να ντύνονται με πολυτελή υφάσματα, το φως των κεριών να αντανακλά τη λάμψη, το ίδιο το σακάκι να αποτελεί μια παράσταση. Αργότερα, περνάει στον 19^ο  αιώνα, με τους μποέμ ποιητές σε σκοτεινά καφέ, το βελούδο ως εξέγερση, το βελούδο ως μέθη. Στον 20^ο  αιώνα, είναι το Χόλιγουντ. Ο Fred Astaire κινείται με βελούδινη απαλότητα στη σκηνή — ηθοποιοί σε καπνισμένα σαλόνια, βελούδινα σακάκια φορεμένα με πούρα και μαρτίνι. Το ένδυμα είναι πλέον ένα κινηματογραφικό κλισέ, αλλά εξακολουθεί να είναι επικίνδυνο, να είναι ζωντανό.

Το βελούδινο σακάκι στην πορεία των χρόνων γίνεται μια δήλωση, όχι πλούτου, αλλά μνήμης. Ένας άνδρας το φοράει και θυμάται νύχτες που θολώνουν σε πρωινά, συνομιλίες που διαλύονται στη σιωπή, το σακάκι απορροφά τα πάντα, κρατώντας στιγμιότυπα μιας καλής ζωής. Είναι απτό, βαρύ, σχεδόν ασφυκτικό, αλλά αυτό είναι το θέμα: το βελούδο επιμένει στην παρουσία. Δεν ξεθωριάζει στο παρασκήνιο. Απαιτεί να το προσέξεις. Στη δεκαετία του ’80, είναι τα κλαμπ του κέντρου της πόλης, άντρες με βελούδινα ρούχα που περνούν δίπλα από τα φώτα νέον, το σακάκι είναι ταυτόχρονα πανοπλία και εξομολόγηση. Ο David Bowie προσδίδει στο ένδυμα λαμπερή αύρα και αντίστροφα. Στη δεκαετία του ’90, είναι ειρωνικό, φοριέται με αθλητικά παπούτσια, ένα νεύμα στην ιστορία, αλλά και μια άρνηση να το πάρει κανείς στα σοβαρά.

Και μετά από όλα αυτά, τότε και τώρα, είναι απαραίτητο. Η ντουλάπα ενός άντρα χωρίς βελούδο φαίνεται ατελής, στερημένη από αφήγηση. Το σακάκι δεν είναι απλώς ένα ένδυμα, είναι μια χρονολόγηση, μια υπενθύμιση ότι το στυλ είναι κάτι περισσότερο από την εμφάνιση. Είναι η συσσώρευση από νύχτες ξεχωριστές, εικόνες και προσωπικές στιγμές πολύτιμες, για τον απλό λόγο ότι τις έζησες φορώντας ένα ύφασμα που αρνείται να ξεχάσει. Και στο βάθος μια μπάντα να παίζει το My Way.