του Χρήστου Ζαμπούνη

Μόλις «στέγνωσε το μελάνι» του σεναρίου «The Sopranos», μίας εκ των κορυφαίων τηλεοπτικών σειρών όλων των εποχών, ο Matthew Weiner έπιασε το μολύβι και συνέγραψε το «Mad Men». Ήταν το μακρινό 2007. Πριν από μία εβδομάδα, απεφάσισα να καταφύγω σε ένα ήσυχο νησί, για να ολοκληρώσω την επιμέλεια ενός λευκώματος για τα 30 χρόνια της Ομάδος Αιγαίου. Ασυνειδήτως ή μάλλον υποσυνειδήτως, ξαναείδα, ύστερα από 18 χρόνια, την σειρά. Τότε, περίμενα με την ίδια αγωνία που έχουν οι νοικοκυρές για τα ελληνικά σήριαλ, κάθε επόμενο επεισόδιο. Τώρα, ξενυχτούσα με την προσμονή του εθισμένου, για το πότε θα τελειώσει η σαιζόν. Το ξέρω ότι αυτή η παράλληλη δραστηριότης μού αφαιρούσε ένα πολύτιμο κεφάλαιο της φαιάς μου ουσίας, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως η πνευματική τροφοδοσία την αντιστάθμιζε. Έχοντας μία σχετική ιδέα για τον κόσμο της Διαφημίσεως, δεδομένης της σχέσεως με την διαφημιστική εταιρεία Mc Victor & Hamilton, έκανα τις απαραίτητες συγκρίσεις με το σήμερα. Ο «δικός» μας Don Draiper, ο κεντρικός ήρως της σειράς, είναι ο Θαλής Πιτούλης. Ανατρέχοντας στο βιβλίο του, που είχα την τιμή να το εκδώσω, το «Απαγορεύεται η είσοδος στους διαφημιστές», αντιλαμβάνομαι τόσο τις ομοιότητες όσο και τις διαφορές. Εμπνευσμένο από real life ad men, όπως τον «Χρυσό Έλληνα» της Madison Avenue, George Lois, ή τον Draper Daniels, που έδωσε το όνομά του στον ήρωα που υποδύεται, με πειθώ ο Jon Hamm, το κλασσικό, πλέον, τηλεοπτικό δράμα θα πρέπει να διδάσκεται στις Σχολές Επικοινωνίας, τόσο για την υποδειγματική ανασύσταση των 60’s όσο και για την ψυχολογική εμβάθυνση των χαρακτήρων. A voir.