του Απόστολου Κοτσάμπαση

Ξύπνησα στις δώδεκα. Δεν είχα κάτι να κάνω· για πρώτη φορά εδώ και καιρό. Δεν αισθάνθηκα πίεση. Άφησα τον ήλιο να μπει, έκανε σχήματα στον τοίχο. Η μέρα κύλησε αργά. Υπάρχει μια σκληρή ομορφιά στο να αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου, χωρίς ειδοποιήσεις, χωρίς ψηφιακές συνομιλίες, χωρίς καμία ανάγκη να εξηγήσεις γιατί απλώς υπάρχεις. Στην κοινωνία του multitasking, η απραξία μοιάζει με πράξη αντίστασης. Μια σιωπηλή κραυγή προς έναν κόσμο που μετράει τα πάντα σε likes. Σκέφτηκα το ιταλικό «il dolce far niente». Η γλυκύτητα του να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Δημιουργικό κενό. Μια ήρεμη αντίδραση στον καθημερινό ρυθμό. Στο ηχείο ακούγεται το «Hier encore, j’avais vingt ans»: Χθες ήμουν πάλι είκοσι χρονών, είχα χρόνο, αλλά τον ξόδεψα σε ρόλους, επιτεύγματα, ψευδαισθήσεις. Και τώρα είναι αργά… Αλλά εγώ είμαι ακόμη εδώ, και δεν είναι αργά – όχι ακόμη. Ίσως τελικά αυτή η προσωπική νιρβάνα να είναι μια κατάσταση που πραγματικά έχει νόημα. Ίσως εκεί, στην παύση, να βρίσκουμε για λίγο τον εαυτό μας – πριν εξαφανιστεί ξανά πίσω από οθόνες και καθήκοντα.

Photo Courtesy of Warner Bros Pictures